Dlaczego Jack Nicholson jest najfajniejszym aktorem?

Jack Nicholson jest najfajniejszym aktorem. („the coolest” brzmiałoby lepiej) Jeżeli sądzicie inaczej, spróbujcie powiedzieć mu to prosto w twarz, a potem wytrzymajcie szalone spojrzenie. Największy świr w Hollywood? Człowiek, który był żonaty przez sześć lat, a rozwód wziął w czasach, kiedy kolor wchodził do kin. Człowiek, który zagrał tak wiele doskonałych ról, że aż Wam głupio, iż nie potraficie tego policzyć. Nominowany do Oscara dwanaście razy – pod tym względem ustępuje tylko królowej Meryl Streep. Człowiek orkiestra. Za moją namową, wyzwólcie swoje aktorskie zdolności, poczujcie się jak Leo DiCaprio, czy Al Pacino i zobaczcie jak to jest żyć z Jackiem.

Na początek – wyobraźcie sobie taką sytuację. Nazywacie się Leonardo DiCaprio, kobiety za Wami szaleją, macie kolejny dzień w pracy. Kręcicie „Infiltrację” z wieloma doskonałymi aktorami i wiecie, że dziś kręcimy scenę z Jackiem Nicholsonem. Wiecie, co macie w scenariuszu, wiecie co on ma w scenariuszu. Wiecie, co macie powiedzieć, wiecie, co on Wam odpowie. Kamera, akcja, jedziemy. I nagle, w środku sceny, ni z tego, ni z owego Jack wyciąga na stół prawdziwy pistolet, żeby Was zastraszyć. (improwizacja – w scenariuszu nie było nic o pistolecie, nikt też nie wiedział, że Jack go przyniesie – podobno reakcja Leonardo jest prawdziwa i chyba da się to zauważyć – aż tak dobrze by tego nie zagrał bez dodatkowego impulsu)

Inna sytuacja – jesteście sobie Samuelem L. Jacksonem, siedzicie na uroczystości wręczenia Złotych Globów w 1998 roku. Macie nadzieję, że Wasza rola w tarantinowskim „Jackie Brown” – najnudniejszym filmie tego reżysera przyniesie Wam statuetkę. Ale z rąk Madonny zgarnia ją Jack i w taki sposób dziękuje wszystkim, którzy razem z nim byli nominowani do nagrody:

Tym razem jesteście... Alem Pacino. Wszyscy Was uwielbiają i zastanawiają się, kto jest lepszy – Wy, czy ten drugi kurdupel, z Nowego Jorku. Robert… De Niro, jakoś tak. Dostaliście właśnie po jedenastu latach swoją drugą statuetkę Złotego Globu za rolę w „Aniołach w Ameryce”. Wygłaszacie wzniosłą przemowę o roli, za którą Was nagrodzono, a tu na sali szum, śmiech, poruszenie. Okazuje się, że mimo, iż właśnie trzymacie w rękach jedną z najważniejszych w amerykańskim przemyśle filmowym nagród, to Jack Nicholson na widowni i tak bawi się lepiej od Was i wytrąca Was z przemowy.

Jesteście sędzią w NBA. Przylatujecie do Staples Center, prowadzić mecz Lakersów. Macie świadomość, że tuż za Waszymi plecami, w pierwszym rzędzie, od zawsze siedzi fan Lakersów numer jeden, który bardzo lubi wrzeszczeć na Waszych kolegów po fachu. Jack Nicholson. Nieoficjalna maskotka drużyny. Jeżeli na chwilę zmienicie się w reżysera filmowego i będziecie chcieli kręcić scenę z Jackiem musicie upewnić się, że termin nie koliduje z meczem LA Lakers w Staples Center...

Jesteście Heathem Ledgerem. Dostaliście właśnie rolę Jokera w „Mrocznym rycerzu” i jesteście przerażeni tym, że nie sprostacie wymaganiom postawionym przez Jacka Nicholsona w „Batmanie” Tima Burtona. I chociaż po wszystkim powiedzą o Was, że wypadliście nawet lepiej, niż Jack, to zastanawiacie się – jak być lepszym od człowieka, który zdefiniował Jokera?!

Jesteście sobą. Człowiekiem lubiącym oglądać filmy. Człowiekiem lubiącym czasem spojrzeć na film dziwny, z wyrazistymi kreacjami aktorskimi. Albo człowiekiem, który lubi obejrzeć coś starszego, lekko zapomnianego. Włączacie sobie hipisowski film „Easy rider” i po jakiejś godzinie widzicie na ekranie Jacka Nicholsona. Jacka, który błyszczy w każdej scenie, chociaż koło siebie ma Dennisa Hoppera i Petera Fondę.

Tym razem jesteście człowiekiem, który lubi oglądać filmy, ale często mawia „lubię oglądać filmy, ale nie do końca wiem, kto gra dobrze a kto źle”. Włączacie sobie „Lśnienie” i trafiacie w końcu na najsłynniejszą scenę pochodzącą z tego filmu. I już po kilku sekundach widzicie różnicę w poziomie aktorstwa. I potraficie powiedzieć, kto gra dobrze, a kto koszmarnie. (ciekawostka – tekstu „here’s Johnny!” nie było w scenariuszu, to improwizacja Jacka)

A na koniec jesteście Kevinem Spacey. Wiecie, że ludzie wprost kochają gdy udajecie Christophera Walkena, ale na wręczeniu nagrody AFI dla Mike’a Nicholsa idziecie jeszcze dalej i parodiujecie siedzącego nieco dalej Jacka Nicholsona. Po chwili pojawia się w Waszych głowach jedna, jedyna myśl – „o kurwa, on zaraz wyciągnie pistolet i mnie zastrzeli!”

Powodów znalazłoby się jeszcze kilka milionów, może kiedyś postaram się o drugą część ;)

zdjęcia: http://www.jacknicholsondoingstuff.tumblr.com , http://www.dailymail.co.uk