RECENZJA
Podobnie może być, gdy ktoś kręci film, który taki podręcznik historii przypomina. Fascynaci danego okresu na ogół są zadowoleni, że ktoś poruszył ich ulubioną tematykę i jednocześnie wypominają faktograficzne błędy, ale cała reszta może po prostu poczuć się znudzona.
Takim właśnie filmem jest „Lincoln” Stevena Spielberga. Wierność historyczna zachowana, oszałamiająco dokładnie wykonane kostiumy i cała scenografia, monumentalne ujęcia i zdjęcia pełne patosu i natchnienia. I Abraham Lincoln przedstawiony jako mąż stanu do kwadratu.
A jednocześnie jest to bardzo zachowawczy film. Robiony typowo pod gusta członków Akademii Filmowej. Mentalnie osadzony w latach 90. Nastawiony na zdobycie jak największej ilości Oscarów. Nominacji otrzymał mnóstwo – Spielberg na pewno połechtał Amerykanów, przedstawiając wiernie jednego z najbardziej znanych i wpływowych prezydentów i pokazując kawałek historii, której echo odzywa się nawet w dzisiejszych czasach.
„Lincoln” nie jest pełnoprawną biografią szesnastego prezydenta Stanów Zjednoczonych. To dwuipółgodzinny obraz dotyczący zaledwie wycinka historii – batalii o uchwalenie trzynastej poprawki do konstytucji, częściowo znoszącej niewolnictwo.
Daniel Day-Lewis. Te trzy słowa powinny wam zagwarantować, że na ekranie na pewno zobaczymy bardzo dobre aktorstwo. I rzeczywiście – Brytyjczyk wygląda zupełnie jak amerykański prezydent. To zadziwiające, jak bardzo potrafi wcielić się w postać, którą ma odgrywać na ekranie. Postawa, głos, czy nawet fakt, iż kuleje – robi wrażenie to, jak mocno Daniel Day-Lewis staje się Abrahamem Lincolnem. Wcale nie gorzej jest również na drugim planie, na którym prym wiedzie Tommy Lee Jones. Przez ekran przewija się również Joseph Gordon-Levitt.
Technicznie jest więc dobrze. Dobre aktorstwo, dbałość o scenografię i kostiumy, piękne zdjęcia. Ale co z tego, skoro ten film jest zwyczajnie zbyt długi i nudny? Ludzie zainteresowani szczegółową historią Stanów Zjednoczonych, jak i sami Amerykanie na pewno będą z niego zadowoleni, ale cała reszta może nie tylko pogubić się w zawiłościach i nazwiskach kongresmenów, ale i zwyczajnie znudzić. Spielberg utonął na tym, co miało być największą zaletą jego filmu – wierności historycznej. Stworzył obraz, który jest podręcznikiem historii, napisanym w mało ciekawy sposób.
zdjęcia: http://www.filmweb.pl , http://www.filmofilia.com
Właśnie tego się obawiałam: że "Lincoln" będzie nudny. Mimo to, wybiorę się na pewno do kina. Wiem już mniej więcej na co się nastawić :)
OdpowiedzUsuńFilm świetny, polecam :)
OdpowiedzUsuńZgadzam się ze wszystkim, dodam też, że jako osoba, która miała na studiach dwa semestry historii USA i mam o sprawie nieco większe pojęcie niż przeciętny odbiorca, to i tak musiałem walczyć, żeby wytrwać do końca. Co gorsza chwilami czuć ciężką łapę Spielberga - a to podniosła muzyka, a to dramatyczne okrzyki kolejnych głosujących, a do tego oczywiście idealizacja tytułowego bohatera. Najbardziej nie mogę zrozumieć ostatnich nastu minut, co to miało wspólnego z całą resztą filmu?
OdpowiedzUsuńMoże i należę do nieliczne grupy ludzi, którzy na film idą z uwagi na zainteresowania. Obejrzałem go już 2 razy. I chyba nie wszyscy byli na tym samym filmie co i ja. Wymowa filmu jest zupełnie inna. Ale jeśli kogoś nudzi "historia" to i z takiej uproszczonej formy nic nie jest w stanie wyciągnąć...
OdpowiedzUsuńSpielberg długo tworzył ten film, chyba za długo. Nominacje do Oscarów chyba głównie ze względu na uwielbienie Amerykanów ich historią i tego typu filmami.
OdpowiedzUsuńBłędem kardynalnym tego filmu jest sugerowanie, że wojna secesyjna wybuchła z powodu chęci zniesienia przez część stanów niewolnictwa. A to nie jest prawda. Te stany się chciały oderwać jako osobne państwo i tyle.
OdpowiedzUsuńJeden z dwóch "oscarowych" filmów, na którym mi się przysnęło... Porażka roku, bo naprawdę wiele sobie po tym filmie obiecywałam i czekałam na niego jak głupia. Wróżę mu wiele Oscarów wobec tego.
OdpowiedzUsuń