Niemożliwe: Pod wielką wodą

Niemożliwe

RECENZJA

Tsunami w Tajlandii w 2004 roku pochłonęło ponad 200 tysięcy ofiar. Tworzenie filmu, opowiadającego o tego typu wydarzeniach zawsze jest działaniem ryzykownym. Tym bardziej, jeśli nie wszystko idealnie zagra, albo ktoś poczuje się obrażony. (niektórzy amerykańscy recenzenci wypominają to reżyserowi – Juanowi Antonio Bayona’owi)

Twórca „Sierocińca” w swoim najnowszym filmie przedstawił historię opartą na faktach – historię rodziny, która wybrała się do pięknego kurortu w Tajlandii, gdzie spędzić chcieli szczęśliwe, rodzinne święta Bożego Narodzenia.

Do momentu nadejścia ogromnej fali film ogląda się dobrze – pokazuje nam dość szczęśliwą, kochającą się rodzinę, której członkowie cieszą się z wyjazdu w tak egzotyczne miejsce na święta. Sama katastrofa ukazana jest bardzo spektakularnie – efekty specjalne są na najwyższym poziomie i skala kataklizmu naprawdę robi na ekranie wrażenie. Niestety, później tempo filmu zdecydowanie siada.

Główną osią „Niemożliwe” jest opowiadanie historii rodziny po tragicznym wydarzeniu w Tajlandii. Nie jest to fascynacja katastrofą, którą ukazuje się jak najefektowniej, celebrując każde ujęcie kruszącego się budynku. Nie jest to film katastroficzny, jakich pełno było w ostatnich latach („Pojutrze”, „2012”). Bayona koncentruje się bowiem na ukazaniu niezłomności ludzkiego ducha, wytrwałości i wielkiej sile miłości. Jest to film, dla którego – jak się okazuje – efekty specjalne są tylko dodatkiem. Główną osią fabuły są powiązania emocjonalne między bohaterami.

A jednak obraz wydaje się zbyt długi. Sporo scen trwa zdecydowanie za długo, rozciągając film i jednocześnie – rozmiękczając emocje, które obecne są na ekranie. Początek rzeczywiście wciąga i robi wrażenie, ale później jest już zdecydowanie gorzej. Poza tym trudno było mi wciągnąć się w opowiadaną historię, poczuć bliskość z bohaterami. Mimo, że to historia na faktach, to niektóre wydarzenia i zbiegi okoliczności wydają się aż zbyt filmowe.

„Niemożliwe” nie będzie również w czołówce najlepszych ról Ewana McGregora czy Naomi Wattts. Naomi wypadła całkiem dobrze (wszystkie emocje, które miała pokazać były jakby bardziej nasilone, niż u Ewana), Ewan zaś poprawnie. Być może to wina scenariusza, ale naprawdę w tych kreacjach nie dostrzegłem nic wielkiego. Spory ciężar filmu na swoich barkach dźwiga młody Tom Holland – odtwórca roli najstarszego syna małżeństwa Marii i Henry’ego.

„Niemożliwe” to znakomite efekty specjalne, charakteryzacja, scenografia i rozmach. Poza tym, to film raczej przeciętny. Owszem – pokazuje kochającą się rodzinę i niezłomność, ale nie pozwala przywiązać się do głównych bohaterów. Dlatego obraz ogląda się, patrząc na wydarzenia sprzed ośmiu lat z lekką obojętnością. 

zdjęcia: http://www.filmweb.pl , http://www.collider.com