Wilk z Wall Street: Chłopcy z giełdy

Pieniądze szczęścia nie dają – mawiają na ogół ci, którzy na niedobór gotówki nie cierpią. Jordan Belfort z pewnością by ich wszystkich wyśmiał, położył się na stosie dolarów u boku pięknej kobiety i na przeróżne sposoby wciągałby kokainę, zaznając pełni szczęścia. 

„Wilk z Wall Street” to film oparty na faktach. Prawdziwa historia Jordana Belforta, oszusta finansowego, który w krótkim czasie dorobił się fortuny, a dzięki niej prowadził iście dionizyjski styl życia. Liczy się hajs, koks, dziwki.

Pierwszego dnia po zdaniu egzaminu na brokera, młody Jordan Belfort obserwuje jak giełda odnotowuje gigantyczny spadek. To oznacza jedno - ponowne poszukiwanie pracy, aby związać koniec z końcem. Trafia do podrzędnej firmy, zajmującej się sprzedażą akcji nieistotnych firm, których siedziby mieszczą się w garażach. Tam odkrywa, że na oszukiwaniu klientów może się prawdziwie obłowić, dlatego zakłada firmę, która w krótkim czasie przynosi niewyobrażalne dochody. Hulaszczym trybem życia Belforta zaczyna interesować się FBI, a droga od zera do milionera zaczyna podążać w drugą stronę.

„Wilk z Wall Street” to przede wszystkim prawdziwy popis aktorski Leonardo DiCaprio. Facet przyciąga uwagę widzów momentalnie, w każdej scenie (choć gdy na ekranie pojawia się Margot Robbie skutecznie odciąga uwagę) prezentując niesamowitą charyzmę. W trzygodzinnym filmie zagrał imprezowicza, prawdziwego lidera, mającego posłuch u każdego pracownika, czy pogrążonego w szaleństwie narkomana. Fantastyczna kreacja, ale czy przebije Toma Hanksa z „Kapitana Phillipsa” w drodze po Oscara? Niezbadane są wyroki Akademii.

Genialny występ DiCaprio rzuca jednak tylko niewielki cień na pozostałych członków obsady. Jonah Hill jest rewelacyjny w najbardziej chyba komediowej roli w filmie, podobnie Matthew McConaughey. W roli chciwego, szwajcarskiego bankiera doskonale odnajduje się, znany z „Artysty” Jean Dujardin, a ekran dodatkowo ozdabia Margot Robbie.

Martin Scorsese, 71-letni weteran kinematografii bezbłędnie nadąża za nowymi trendami. Jego najnowszy film przez pierwszą godzinę jest niezwykle dynamiczny, akcja pędzi, a wątek rozwija się błyskawicznie nie dając chwili oddechu. Reżyser bawi się montażem, jak młody twórca.

Pierwsza godzina filmu to istne szaleństwo – tony kokainy, tysiące kobiet, imprezy, seks, wulgarność, obsceniczność. A jednak ogląda się to doskonale. Później klimat stopniowo zmienia się w coraz większy dramat głównego bohatera i o ile na początku cała sala zaśmiewała się w głos, o tyle w środkowej części podobne reakcje dotyczyły już tylko połowy publiczności, a w końcówce nie śmiał się już nikt. 

I wszystko pięknie, ale gdy nastrój się zmienia, zmienia się też sposób opowiadania. Momentami sceny są wydłużone, żarty nie trafiają już idealnie w punkt, a widzowie w kinie zaczynają się wiercić w fotelach i spoglądać na zegarki. Doceniam dramat bohatera, chęć pokazania tego, co pieniądze robią z ludźmi i co robią ludzie, którzy nagle pieniędzy muszą się pozbyć, ale trzy godziny to stanowczo za długo. Film traci tempo, a Scorsese domyka absolutnie każdy wątek, nie pozostawiając nic domysłom widzów. Co najmniej przy czterech scenach miałem wrażenie, że oto już ta ostatnia, zaraz napisy, zaraz światła znów się zapalą.

Dlatego po opuszczeniu sali kinowej pozostają mieszane uczucia. Z jednej strony absolutne docenienie aktorów, montażu, humoru i pierwszej godziny filmu, z drugiej – wrażenie, że można to było wszystko skrócić i nie pokazywać tak drobiazgowo, nie kończyć każdego wątku, nie dopowiadać absolutnie wszystkiego. Nie zmienia to jednak faktu, że „Wilk z Wall Street” to dowód na to, że Martin Scorsese nadal jest w wysokiej formie.

zdjęcia: http://www.filmweb.pl , http://www.nerdacy.com/