Hobbit: Pustkowie Smauga: Bilbo? Gdzie jesteś, Bilbo?

Peter Jackson tęskni za „Władcą Pierścieni”. To dlatego z „Hobbita” stara się zrobić drugą epicką trylogię. Ma obsesję przenoszenia na ekran każdej kartki papieru, na jakiej Tolkien postawił choćby kleksa. Powieść, którą zachwycają się miliony postanowił więc wzbogacić o dodatki, jakie znajdziemy na końcu „Władcy Pierścieni”. Mało tego – postanowił dodać trochę od siebie, a to już zagranie bardzo ryzykowne.

Polityczna poprawność nakazuje, aby w filmie znaczącą rolę mieli nie tylko mężczyźni. A więc Jackson dodaje sobie kobietę z własnej wyobraźni – Tauriel – elfkę, która doskonale włada krótkimi mieczami. A jeszcze lepiej łukiem. Wydaje się sprawniejsza nawet, niż Legolas, a na ekranie… pojawia się niemal tak często jak Bilbo Baggins. Niestety. Wcielająca się w nią Evangeline Lilly jest po prostu bardzo słaba. 

To jednak nie wszystko – żeby pokazać przyszłe przymierze elfów z krasnoludami, Jackson zawiązuje nam mały romans między Tauriel, a Kili. (zresztą wcześniej już podejrzewałem Kili o to, że nie jest krasnoludem) Wyszło to wybitnie. Wybitnie tandetnie.

Puszczając oko do fanów trylogii, reżyser zdecydował się również na wciśnięcie postaci Legolasa. W sieci widać zadowolenie (głównie wśród kobiet oczywiście) z pojawienia się na ekranie wygładzonego jak Benjamin Button, Orlando Blooma. Głośna jest jego sprawność w zabijaniu Orków, ale skakanie po głowach Krasnoludów, połączone z jednoczesnym szyciem z łuku i piruetami, jak w łyżwiarstwie figurowym… za dużo tu gry komputerowej i usilnej widowiskowości. 

Chęć stworzenia trylogii bardziej epickiej, niż „Władca Pierścieni” spowodowała, że Peter Jackson uznał chyba Bilbo Bagginsa za zbyt prostego i zwyczajnego bohatera. Dlatego odstawił go na drugi plan, na pierwszy wysuwając znów wielką walkę dobra ze złem i wagę spraw, o których nie śniło się filozofom. Hobbit jest natomiast schowany i przez długie fragmenty filmu niewidoczny. Kiedy jednak pojawia się na ekranie, widzimy, dlaczego góra złota należy się specjaliście od castingu. Martin Freeman ponownie pokazuje, że do tej roli jest idealny. Doskonale widać na jego twarzy i w zachowaniu więź, jaka tworzy się między Bilbo Bagginsem, a znalezionym przez niego pierścieniem. Coś fantastycznego.

Martin Freeman z pierścieniem. I wszystko jasne.

Ważniejsze w tym filmie są krasnoludy, a najważniejszy, najmędrszy i najdzielniejszy spośród nich jest oczywiście Thorin Dębowa Tarcza. Bohater, który w jakiś sposób utracił swój romantyczny, tragiczny rys przywódcy, a stał się irytującym, śmiertelnie poważnym człowieczkiem z donośnym głosem.

Film przez większość czasu po prostu się tak niewyraźnie snuje. Tu bitwa, tam trochę spokoju, by po chwili doszło do kolejnego starcia, a po nim nastąpiła znów chwila odpoczynku. Tytułowy Smaug miga nam na ekranie po godzinie i piętnastu minutach, a na dobre pojawia się dopiero po niemal dwóch godzinach. I wtedy dopiero film nabiera rumieńców i kolorytu. Dzięki doprowadzonej do perfekcji technologii, smok zyskał oblicze Benedicta Cumberbatcha i jego głęboki, uwodzicielski głos. I w jednej chwili Brytyjczyk skradł wszystkim show i przyciągnął uwagę widzów do siebie. Smaug jest najjaśniejszym elementem całego filmu i to głównie jemu obraz powinien zawdzięczać wysokie oceny.

„Hobbit: Pustkowie Smauga” jest przede wszystkim opowieścią o władzy, o tym jak każda istota żyjąca pod jej wpływem się zmienia. O tym, jak niczym nie różnią się dążenia i działania pięknych, szlachetnych elfów od brutalnych, okrutnych orków. Pierścień obejmuje władzę nad duszą i działaniami Bilba. Thorin staje się zadufany, wręcz arogancki dla współplemieńców. Smaug, panujący nad złotem i Arcykryształem również przez nią jest zepsuty. To samo dzieje się w Mieście na wodzie – chyba tylko Bard zdaje sobie sprawę, do czego prowadzi władza. To, rzecz jasna, świetnie nawiązuje do „Władcy Pierścieni”.

Jednak wydaje się, że magię "Władcy Pierścieni" Jackson zamienił na kuglarskie sztuczki z Hollywood, co najbardziej widać na przykładzie postaci Legolasa. Wykonuje spektakularne ślizgi na liściach, biega po głowach krasnoludów, a z łuku strzela szybciej, niż Niemcy z MG42.

Do Śródziemia nadal miło powrócić – te wspaniałe krajobrazy, które zachwycały w poprzedniej trylogii, olśniewają nadal. Znów towarzyszy im doskonała muzyka i niemal kronikarskie przedstawienie stworzonego przez Tolkiena świata. Dlatego mimo kilku wad, nietrafionych rozwiązań, irytujących i na siłę wydłużonych momentów powrót do Śródziemia był całkiem przyjemny. Szkoda tylko, że.*

*że film kończy się jak ta recenzja – w połowie zdania

zdjęcia: http://www.filmweb.pl , http://www.horrornews.net , http://www.lotr.wikia.com