Kochankowie z Księżyca: Popraw sobie nastrój

Kochankowie z Księżyca. Moonrise Kingdom

RECENZJA

Wes Anderson to reżyser wyjątkowy. Pokazał to już w „Fantastycznym panu Lisie” – doskonałej poklatkowej animacji mówiącej o sprawach ważnych i aktualnych dla młodzieży w lekki, uroczy, a nieraz dziwny sposób.

W swoim najnowszym filmie – „Kochankowie z Księżyca. Moonrise Kingdom” również bardzo mocno zaznacza swój autorski rys. Od początku widzimy, że mamy do czynienia z przerysowaną baśnią, wypełnioną pokręconymi, oryginalnymi pomysłami Andersona. Baśnią, która nas zauroczy, oszołomi pięknem wizualnym i pozwoli poprawić humor w te smętne, jesienne dni.

Dwoje nastolatków, wkraczających w okres dojrzewania decyduje się na ucieczkę. Dziewczyna opuszcza dom, w którym mieszka z przynudzającymi rodzicami-prawnikami i trójką braci, z którymi nie może się dogadać, a chłopak daje nogę z obozu harcerskiego, gdzie nie jest lubiany przez swoich kolegów. Razem spędzają czas, obozują, polują i starają się zgubić pościg, złożony ze skautów, ich drużynowego, szefa policji, opieki społecznej, rodziców.

Temat jest może i oklepany, ale za to opowiedziany w bardzo świeży sposób. Reżyser udowadnia, że ma głowę pełną pomysłów, którymi zaskakiwał nas będzie niemal na każdym kroku. To, na co warto zwrócić uwagę to niezwykłe ciepło połączone z humorem, bijące z ekranu. Nie sposób na „Kochankach z Księżyca” (idiotyczne tłumaczenie tytułu, swoją drogą) nie uśmiechnąć się kilka razy, nie poczuć się lepiej, wprawić w bardziej optymistyczny nastrój. 

Młodzi bohaterowie (Jared Gilman i Kara Hayward) grają świetnie – na poważnie, ale jednocześnie mając w sobie ogromną dawkę podskórnego komizmu. Rewelacyjnie wypada drugi plan wypełniony hollywoodzkimi gwiazdami. Świetnie obsadzony został twardziel twardzieli – Bruce Willis w roli szefa policji – grający jak najbardziej poważnie, ale jednocześnie w tak autoironiczny sposób, że nie sądzę, by znalazł się ktoś, komu ta rola by się nie podobała. Doskonały jest Edward Norton w roli drużynowego, dowódcy grupy młodych harcerzy – dorosły mężczyzna, bardzo przejęty swoim hobby i poświęcający mu się bez reszty. Można by rzec – harcerz idealny!

Jest również Bill Murray jak zawsze wprowadzający komizm nawet pojedynczą miną, nie odstająca od niego Frances McDormand, czy Tilda Swinton w roli Opieki społecznej – wyrachowana, zimna, przerysowana. Właśnie – przerysowanie to jedno z najlepszych słów określających kreacje aktorskie w tym filmie jak i cały jego charakter.

„Kochankowie z Księżyca. Moonrise Kingdom” to film doskonały pod względem technicznym, Zachwyca dbałość Andersona o kompozycję kadru, czasami dość oryginalne rozstawienie w nim postaci. Nie można nie docenić ogromnej dbałości o szczegóły w scenografii – kadry zbudowane są tu z taką dokładnością, nasyceniem barw i różnorodnością detali, jakby Anderson był malarzem. Zdjęcia są bardzo ciepłe – dominuje czerwień, pomarańcz i brąz, co tylko wzmacnia „przytulność” całego filmu. 

I choć nietrudno wyczuć tu delikatne nawiązania do „Władcy much” (skauci bardzo poważnie traktują swoje zadanie, zachowują się jak wojsko, używają wojskowej terminologii – do tego stopnia, że stają się nieprzewidywalni i groźni), to „Kochankowie z Księżyca. Moonrise Kingdom” to film bardzo ciepły, uroczy, pozwalający zapomnieć o brzydkiej pogodzie za oknem, czy nieudanym dniu. To obraz będący tym, czym podczas jesieni jest ciepły sweter i kubek gorącej, aromatycznej herbaty. (kawa, nie wiedzieć czemu w tego typu obrazach wykorzystywana jest dużo rzadziej ;) )

zdjęcia: http://www.filmweb.pl , http://www.entertainingviewsfromcinti.blogspot.com , http://www.observer.com