Prometeusz: Ognia nie stwierdzono

Prometeusz

RECENZJA

Wreszcie jest! Po wielu recenzjach filmów na KURTULI, gdzie oceny były przeważnie dobre, gdy zacząłem się obawiać, że posądzicie mnie o to, że podoba mi się każdy film, nadszedł mój wybawca. Panie i panowie, oto „Prometeusz”!

Ridley Scott ma na karku całe mnóstwo sukcesów. „Obcy – 8. Pasażer Nostromo”. „Łowca Androidów”. „Gladiator”. „Helikopter w ogniu”. Wie, jak tworzyć dobre hollywoodzkie widowiska i superprodukcje. Zna się też na reżyserowaniu filmów science-fiction. (chociaż jeśli chodzi o „Łowcę Androidów”, to książkę uważam za dużo lepszą od filmu). Tym bardziej zastanawiam się, jak mógł nakręcić coś tak słabego, jak „Prometeusz”.

Największą winę ponoszą jednak scenarzyści. Z ciekawości sprawdziłem, kto postanowił zrobić z widzów idiotów. Kto zgarnął zapewne całą górę pieniędzy za scenariusz napisany na szybko, na kolanie, niedopracowany, nielogiczny i absurdalnie głupi. Otóż, tymi sprytnymi panami okazali się Jon Spaihts (jak do tej pory ma na koncie scenariusz do „Najczarniejszej godziny 3D” - ?! oraz „Passengers” – nigdy nie słyszałem) oraz – dobrze znane mi nazwisko – Damon Lindelof. (którego znam jako scenarzystę serialu „Zagubieni” – mimo niesamowitego kręcenia i wikłania historii w późniejszych sezonach, które nie wszystkim przypadły do gustu, trzeba przyznać, że ma głowę. Ale żeby nie było tak różowo – był również scenarzystą „Kowbojów i obcych”). Jakie mam zastrzeżenia do scenariusza?



Krótkie pytanie – na misję kosmiczną, która ma na celu odnalezienie istot, które stworzyły gatunek ludzki wysłalibyście prawdziwych, profesjonalnych naukowców, czy bandę idiotów, którzy – tak jak małe dziecko, wszystkiego muszą dotknąć, choćby był to podejrzany śluz, dziwna, przypominająca węża i wcześniej niespotkana istota żywa? Lindelof i Spaihts wysłaliby tam kretynów, ubierając ich w profesjonalne kombinezony – znakomity zabieg na głupią komedię! A nie... to przecież w założeniach nie jest głupia i absurdalna komedia...

Naukowcy, odkrywając, że na obcej planecie atmosfera jest niemal identyczna, jak na Ziemi zdejmują więc ochronne hełmy, bo „powietrze jest tu nawet doskonalsze niż na Ziemi”. Co z tego, że właśnie są w jaskini, gdzie na ścianach zalega czarna maź (przecież to absolutnie niemożliwe, żeby to było coś biologicznego, co może przedostać się do ich organizmów przez drogi oddechowe!), oglądają i zabierają ze sobą głowę – jak im się wydaje – mieszkańca tej planety. A wydawałoby się, że w takich sytuacjach należy zachować choćby podstawowe zasady bezpieczeństwa...  

Dobrze, że kobieta-naukowiec jest tam tak wytrzymała, że bez znieczulenia pozwala maszynie robić sobie operację, otwierając brzuch, wyrywa sobie pępowinę i po pięciu sekundach od zaszycia biega po korytarzach. Dobrze, że naukowcy dysponują tak zaawansowanym sprzętem, że mogą sporządzić mapę 3D obcego terenu, kombinezon każdego naukowca ma kamerę i lokalizator, aby można było wszystko kontrolować z pokładu statku. Pewnie mają to po to, żeby nikt nie zgubił się w obcym i – być może – niebezpiecznym terenie. Dobrze, że tak zadbali o bezpieczeństwo. Zaraz... w takim razie dlaczego dwóch naukowców się po prostu zgubiło? Dlaczego nie wykorzystano zapisu z ich kamer, żeby zobaczyć, czy zginęli i jak zginęli? Ach, małe niedopatrzenie!

Na szczęście ludzie chcą wszystkim pokazać, jak pokojowo nastawionym są gatunkiem. Dlatego na daleką i niebezpieczną kosmiczną misję nie biorą ani dodatkowego statku, który byłby w jakiś sposób uzbrojony, ani broni, ani choćby kilku przypakowanych facetów, którzy na przykład wiedzieliby, jak zachować się w sytuacji zagrożenia, albo potrafiliby obsługiwać karabiny. Po co obcy, którzy i tak chcą nas zniszczyć mają się przed tym dodatkowo denerwować?! Uff, mądre posunięcie ze strony ludzkości!

Dobrze, że obce istoty wyglądają jak kalmary – pewnie istniały wcześniej jakieś połączenia między tymi światami – ludzkim i obcym i ustalono, że obcy powinni wyglądać, jak kalmary albo Lord Voldemort, żeby ludzie (naturalnie jak już będą dysponowali odpowiednią techniką), gdy tam dotrą, spotkali znajome twarze.

Osoba, która wydaje się jedną z najważniejszych na statku – dodajmy, iż jest to kobieta, ma swoją prywatną kajutę, która jest osobnym modułem, niezależnym od reszty statku. W razie czego można się tam schronić. Jest też specjalne medyczne urządzenie, które wykona każdy rodzaj operacji. A nie, zaraz! Nie każdy. Nasza kapitan jest kobietą, ale maszyna przystosowana jest do męskiego ciała.

I tak dalej i tak dalej. Nie mogę zbyć milczeniem faktu, że najgłębszy portet psychologiczny ma tu android, który nie odczuwa emocji ani uczuć i – jak to android! – jest zwykłym robotem w ludzkiej skórze. Tak płytkich postaci nie widziałem w filmie już dawno. Dobrze, że w końcu scenarzyści przypomnieli mi, jak źle można rozpisać bohaterów filmu!

Film opisuje się jako „horror science-fiction”. Cóż – fiction jest. Science już nie bardzo. Wydaje się, że twórcy uznali, że skoro mają supernowoczesny statek kosmiczny, to już można odhaczyć pozycję „science” i przejść do czystej fikcji. Więc zaprezentowali nam kompletnie fikcyjnych bohaterów z fikcyjnymi mózgami i fikcyjnymi zachowaniami. Hmm –a może to właśnie byli obcy? Bo przecież zdrowo myślący człowiek by się nie zachowywał w taki sposób, w jaki zachowują się ci „naukowcy”. Ciekawa teoria.

W takie bagno wrzucono (czy raczej sami świadomie w nie weszli – dlaczego?!) Michaela Fassbendera i Charlize Theron. O roli androida, w którego wciela się Fassbender już mówiłem – to postać o największej głębi psychologicznej. Wycisnął z tego, ile się dało. Nie wiem natomiast, komu z twórców i za co podpadła tak bardzo Charlize Theron, która dostała do zagrania postać tak papierową, że właściwie powinna narysować sobie na kartce coś takiego - ☺ , przykleić ją do czoła i nosić przez cały film. (ten uśmiech wydaje tu zbyt mocny – powinna narysować pokerową minę, ale Word nie pozwala na takie zabiegi, stąd moje uproszczenie w postaci „☺”)

Są małe plusy w "Prometeuszu". Dariusz Wolski wykonał dobrą robotę - jego zdjęcia są ładne, estetyczne i to bez różnicy, czy na ekranie widzimy akurat pokład statku czy jaskinie, które eksplorują "naukowcy". "Prometeusz" niby odwołuje się do starszych filmów science-fiction, do "Obcego" (co jest oczywiste) - tego mu odmówić nie można, ale nie mogę też wystawić wysokiej oceny widząc dziurawy jak ser szwajcarski scenariusz. Po kilku dniach od obejrzenia najnowszego tworu Ridley'a Scotta moja ocena trochę wzrosła. Faktycznie - zdjęcia były dobre, Noomi Rapace, która grała główną rolę, starała się jak mogła, aby przykuć uwagę widzów, ostatecznie - widziałem już gorsze filmy. Może konfrontacja Scotta z istotami, które miały stworzyć ludzkość nie wyszła najlepiej, ale sam zamysł jest ciekawy i wart dyskusji.

Niedawno pisałem o „Avengers”, że filmy prezentujące czystą, niczym niezmąconą rozrywkę to coś, co w okresie letnio-wakacyjnym sprzedaje się najlepiej. Film z postaciami z komiksów Marvela był skrojony bardzo dobrze. „Prometeusz” miał nie być zwykłą rozrywką. Miał wyprzedzać inne filmy o lata świetlne. Wyprzedził. W poziomie głupoty i bezsensowności scenariusza.

Dodajmy do tego trailer, który w trzy minuty pokazuje wszystko, co dzieje się w filmie i idealnie zarysowuje niemal wszystkie wątki fabularne, które pojawiają się w dwugodzinnym obrazie. To tak jakby mówić „przeczytajcie nasz cudowny, zawikłany kryminał, w którym przez 399 stron nie wiadomo, kto jest zabójcą, ale na ostatniej stronie okazuje się, że jest to brat głównej bohaterki.” 

zdjęcia: http://www.filmweb.pl , http://www.beginningandend.com , http://www.popwatch.ew.com , http://www.digitaltrends.com