Gra o tron: 3x8 - "Już mi niosą suknię z welonem"

Szybko to wszystko mija. Dwa odcinki do końca, a twórcy jakby specjalnie w ósmym zwolnili, żeby w dziewiątym i dziesiątym wystrzelić z akcją tak, że znów będziemy się frustrować, że na kolejny sezon trzeba czekać prawie rok.

Czytelnicy książek - nie spojlerować!

Rozpoczynamy fajną sceną Aryi z Ogarem. Sandor działa na własną rękę, ale sprawia wrażenie zagubionego w tej rzeczywistości. Niby jest okrutnym, wielkim i brzydkim zabijaką, ale jednak nie sprawia wrażenia, jakby mógł zrobić Aryi coś złego. Jasne – chce po prostu, żeby Starkowie za nią zapłacili, ale Sansą opiekował się chyba też i z potrzeby serca.

Zastanawia mnie, kiedy ludzie stający na drodze Daenerys zaczną uczyć się na cudzych błędach. Jak na razie niemal każdy, kogo khaleesi spotkała, odnosił się do niej z pogardą, obrażając ją. Tym razem, choć nie bezpośrednio, potęga matki smoków dosięgła dowódcę najemników z Yunkai. Choć nie mogę oprzeć się wrażeniu, że cała akcja z Daario Naharisem poszła za łatwo.

Melisandre powróciła do Stannisa. Ten pogadał z ser Davosem, bo ma jakieś wątpliwości dotyczące działań kapłanki ognia. Nuda. Niczego nowego w tym wątku się nie dowiedzieliśmy – Stannis nadal jest przekonany, że dzięki Panu Ognia to on zasiądzie na Żelaznym Tronie. I albo czegoś nie dostrzegam, albo ten wątek od długiego czasu tkwi w martwym punkcie.

Świetna za to była scena rozmowy Cersei z Margaery. Uśmiechy, uśmieszki, towarzyskie zabiegi, przy jednoczesnym prowadzeniu rozmowy mającej pokazać, kto jest ważniejszy i kto bardziej zagrozi drugiej stronie. 

Ślub Sansy stał się dla niej zapewne jednym z najgorszych doświadczeń w życiu – nie dość, że musiała wyjść za Tyriona, to jeszcze Joffrey zrobił im mały dowcip i zabrał karłowi taboret, na którym ten mógłby ustać, żeby dosięgnąć do ramion swej przyszłej żony. Sansy nawet byłoby mi trochę szkoda, gdyby nie to, że jest tak bardzo irytująca. Nawet wtedy, kiedy się rozbiera.

A wesele? Cóż – typowe polskie wesele! Dwie strony siedzą i patrzą na siebie wrogimi spojrzeniami, goście niby się bawią, ale nie za bardzo, poza kilkoma spoconymi wujkami, a wszystko kończy pijany pan młody, który wpędza w konsternację wszystkich.

Na końcu znów Sam Tarly – coraz częściej wkurzam się, jak go widzę. Pojawił się też lodowy zombiak – dokładnie ten, którego widzieliśmy w końcówce drugiego sezonu. (trochę późno, nie sądzicie?) Rozczarowany byłem też tym jak skończył – on, lodowy nieumarlak, który kruszy miecze w dłoni, daje się podejść niezdarnemu grubasowi z Nocnej Straży i wbić sobie sztylet w bark? Za łatwo!

Jedno jest pewne – w kolejnych dwóch odcinkach akcja na pewno przyspieszy. Nie mogę doczekać się ślubu Cersei z Lorasem – na pewno stanie się wtedy coś naprawdę krwawego i strasznego. To przecież czuć w powietrzu.


Pozostałe teksty o "Grze o tron":

Zanim przyszła zima (streszczenie 1. i 2. sezonu)
3x1
3x2 - "Gdy Tyrell pierdnie, w powietrzu unosi się zapach róż"
3x3 - "Krzycząc, wierzgała dziewica cud, ale on zlizał z jej włosów miód!"
3x4 - "Uwielbiam zapach zwłok o poranku"
3x5
3x6 - "Liczy się tylko walka o szczyt"
3x7 - "Jesteś mój, a ja jestem twoja"

zdjęcia: http://www.mylefkada.gr