Niepamięć? Zapomnij!

Niepamięć

RECENZJA

Gdybym był bohaterem filmu i – przykładowo – pełniłbym funkcję komandosa, to w życiu nie zgodziłbym się na wykonanie rutynowej misji. Wiadomo jak to jest – te najzwyklejsze komplikują się zawsze. Natomiast te, które już w założeniu mają wpisane niebezpieczeństwo i są zadaniami samobójczymi – te zawsze się udają, a przynajmniej człowiek nie jest negatywnie zaskoczony, że „jak to? Miałem tylko skoczyć do sklepu po chusteczki, a tu wojna nuklearna?”

Negatywnie zaskoczony został Tom Cruise, który miał polecieć i naprawić drony, a wyszła z tego misja ratowania świata. Pewnie gdyby wiedział od początku, że będzie to tego typu zadanie, poszłoby mu to sprawniej i film zamknąłby się w godzinie. A tak – mamy aż dwie. Szkoda.

Fabułę filmu Josepha Kosinskiego (twórca "Tronu") łatwo zaspojlerować (choć nie ma w niej nic odkrywczego), więc zarysuję ją tylko nieznacznie. Rok 2077, niezidentyfikowane obiekty zniszczyły Księżyc i znaczną część Ziemi. Ludzie uciekli na Tytan – księżyc Saturna, a na stacji kosmicznej niedaleko Ziemi został tylko Jack Harper, który serwisuje drony oraz jego dziewczyna – Victoria, która chroni go ze stacji i dowodzi operacjami.

Problem polega na tym, że Jack Harper to stereotypowa postać, która nie wzbudza naszej sympatii i kompletnie niczym się nie wyróżnia spośród innych bohaterów filmowych. Jest przezroczysty jak śmierdzące powietrze - snuje się po ekranie, ale w sumie lepiej jakby go nie było. Scenarzyści nie popisali się również w innej kwestii - ludzkość ma nowoczesne, doskonałe drony, ale nasz Jack oczywiście musi przestać słuchać centrum dowodzenia, samodzielnie sprawdzić, co takiego spadło z nieba i z własnej woli wpakować się w kłopoty. Niesubordynacja i udawanie bohatera – to słaby pomysł na rozkręcanie początku fabuły.

Nie wymagam od każdego filmu science-fiction dobrze naukowo umotywowanej fabuły, ale wypadałoby nakręcić coś, co wciąga nie tylko samymi obrazkami i co ma zalety inne niż „to science-fiction, a ja lubię ten gatunek, więc to przełknę”. Zdaję sobie sprawę, że to wysokobudżetowe kino akcji, tyle że wpisane w realia sf, ale niestety – jest głupie, płytkie i przewidywalne, a wątek miłosny kuleje jak Najman schodzący z ringu.

Historia i bohaterowie są właściwie tak samo (albo nawet bardziej!) nie angażujący widza, jak w przypadku „Pamięci absolutnej”. Oglądam ten film i oglądam i wydaje mi się, że mija już trzecia godzina, a tu dopiero pięćdziesiąt parę minut. Dłuży się to niemiłosiernie i irytuje mnie nadmiernym, kiczowatym efekciarstwem. (choć to już bardzo subiektywna kwestia - niektórzy to lubią)

Nie jestem też fanem Toma Cruise’a – mówię to od razu. Właściwie to go nie znoszę. W "Niepamięci" jest zwyczajnie irytujący, trochę cwaniakowaty, bardzo bohaterski, śliczny jak zawsze. Przez cały film gra jedną miną i nawet w obrazie, którego akcja dzieje się w 2077 roku musi choć na kilka minut pojawić się w ekranie w czapce bejsbolówce. (naprawdę - Tom Cruise bez bejsbolówki w filmie to chyba rzecz niespotykana) Gdybym mógł wybierać, to uśmierciłbym tę postać na samym początku i pozostał przy oglądaniu wyłącznie ładnych obrazków (krajobrazów, kłębiących się chmur, nowoczesnej technologii), które od czasu do czasu się tu pojawiają.

Zresztą – podobnie słabi są pozostali aktorzy, na czele z Andreą Riseborough – tak przeciętną jak tylko się da, czy Olgą Kurylenko, która znów ma za zadanie ładnie wyglądać i zrobić kilka min. Z tego towarzystwa pozytywnie nie wybija się nawet Morgan Freeman, ani pojawiający się na kilka chwil Nikolaj Coster-Waldau (tak, Jaime Lannister w kosmosie).

Na plus zaliczam natomiast muzykę zespołu M83, zdjęcia oraz prowadzenie kamery. Trochę mało tych pozytywów, nie sądzicie?

„Niepamięć” to całkiem dobry tytuł. Po wysiedzeniu tych dwóch godzin najchętniej chciałbym nie pamiętać, na co przeznaczyłem ten czas. Czekam też na pierwszy komentarz pod recenzją, który zacznie się słowami „typowa recenzja kogoś, kto nie zrozumiał filmu!!!!”

zdjęcia: http://www.filmweb.pl , http://www.celebhistory.com