Nie ze mną te numery!

Hans Kloss od początku był kozakiem. „Jestem oficerem niemieckim i nie przypominam sobie, żebym pił z tym panem bruderszaft!”, wygłoszone wybitnie oburzonym tonem do niemieckiego oficera, gdy Hans był jeńcem i jego sytuacja była – mówiąc delikatnie – nie do pozazdroszczenia, świadczyło o tym, że mamy do czynienia z człowiekiem, który potrafiłby spojrzeć w oczy Chuckowi Norrisowi.

Teraz, po czterdziestu czterech (!) latach będziemy mieli okazję obejrzeć pełnometrażowy sequel... „Hans Kloss – stawka większa niż śmierć”, w którym w role Klossa i Brunera wcielają się odpowiednio Tomasz Kot i Piotr Adamczyk. Za reżyserię odpowiedzialny jest, niestety, Patryk Vega, czyli twórca... „komedii” „Ciacho” i serialu „Pitbull”. Głównym scenarzystą był Władysław Pasikowski, którego wspomagali Andrzej Szypulski i Zbigniew Sajfan, czyli scenarzyści oryginalnej „Stawki”. 

Powiem wprost – boli mnie wykorzystywanie absolutnej klasyki („Stawka większa niż życie” to jeden z lepszych polskich seriali sensacyjnych) do zgarnięcia kasy. Co by nie mówić – magia Hansa Klossa nadal działa, o czym świadczy fakt, że gdy włączam telewizor i przeglądam kanały, to prawie zawsze – czy to wiosna, lato, jesień, czy zima, na którymś programie „Stawkę” znajdę. I chociaż widziałem całą kilka razy, często i tak właśnie na tym się zatrzymam. A skoro od ponad czterdziestu lat magia działa, to ktoś sobie wymyślił, że sam wyciągnie pieniądze na nakręceniu sequela.

Nie lubię być złym prorokiem i nie lubię krytykować filmów przed ich obejrzeniem, ale tak, jak od samego początku odrzucała mnie „Kac Wawa” (jeśli nie potrafimy już kręcić komedii, choćby takich, jak na przełomie wieku, to dajmy sobie z tym spokój raz na zawsze! Średnia ocen na filmwebie 1,7 - gratulacje), tak i co do „Hansa Klossa - stawki większej niż śmierć” (czyżby dodanie do tytułu imienia i nazwiska głównego bohatera miało mieć na celu przyciągnięcie tych, którzy serial z lat sześćdziesiątych kojarzą po prostu jako „Klossa” a nie po pełnym tytule?) mam negatywne nastawienie. Choć chciałbym się mylić.

Nie przekonuje mnie absolutnie nic – ani Tomasz Kot, którego najlepszymi rolami są... te w reklamach Netii, ani Piotr Adamczyk, któremu niemiecki mundur rzeczywiście pasuje (błyszczy w „Czasie honoru” jako Lars Reiner), ani Władysław Pasikowski, który był niewidoczny od wielu lat, a który najlepsze scenariusze - do „Psów”, czy „Demonów wojny wg Goi” stworzył w latach dziewięćdziesiątych. O Patryku Vedze, czy Marcie Żmudzie-Trzebiatowskiej nie muszę chyba pisać.

Może po prostu jestem zatwardziałym konserwatystą, ale moim zdaniem jedynym prawdziwym Brunnerem jest Emil Karewicz, a Hansem Klossem - Stanisław Mikulski (tak naprawdę aktor jednej roli, która powstrzymała rozwój jego kariery). I nie obchodzi mnie, że wyżej wymienieni panowie pojawią się w najnowszym filmie, jakby w symboliczny sposób mówiąc „to naprawdę nasz stary Kloss, obejrzyjcie!”. Nie i basta!

Protestuję przeciwko odzieraniu klasyki z jej magii i godności. Raz już próbowali – powstał serial „Halo Hans”, którego największą zaletą było to, że się skończył i był klapą. Teraz startują z sequelem „Stawki większej niż życie”. Jeśli jeszcze za jakiś czas dowiem się, że powstanie nowa wersja „Czterech pancernych i psa” (z równie „fantazyjnie” przekręconym tytułem, jak nowy Kloss – np. „Cztery psy i pancerny”?), to oficjalnie oświadczam, że osobiście udam się tam, gdzie są najlepsze kasztany w Paryżu – na plac Pigalle i będę nimi tak długo rzucał w tych, którym takie pomysły przychodzą do głowy, aż z nich zrezygnują.

zdjęcia: http://www.stopklatka.pl , http://www.kinopolska.pl