Wyścig

Przy okazji ostatniego wypadku Michaela Schumachera na nartach, czy Roberta Kubicy podczas rajdu Ronde di Andora, mówi się o uzależnieniu kierowców Formuły 1 od adrenaliny. To właśnie dlatego po zakończeniu kariery lub pomiędzy kolejnymi sezonami, skaczą oni ze spadochronem, jeżdżą na nartach, biorą udział w innych wyścigach i rajdach. To wszystko doskonale pokazuje również „Wyścig” – film o jednej z najciekawszych rywalizacji w Formule 1. Film o jednej z najbardziej zaciętych rywalizacji w historii sportu.

Hobbit: Pustkowie Smauga: Bilbo? Gdzie jesteś, Bilbo?

Peter Jackson tęskni za „Władcą Pierścieni”. To dlatego z „Hobbita” stara się zrobić drugą epicką trylogię. Ma obsesję przenoszenia na ekran każdej kartki papieru, na jakiej Tolkien postawił choćby kleksa. Powieść, którą zachwycają się miliony postanowił więc wzbogacić o dodatki, jakie znajdziemy na końcu „Władcy Pierścieni”. Mało tego – postanowił dodać trochę od siebie, a to już zagranie bardzo ryzykowne.

Belka. Choć wcale nie Marek.

Nie doceniamy małych spraw. Weźmy na przykład takie belki z podpisami ludzi, wypowiadającymi się do kamery. Przecież wiem, że wilcze oczy, seplenienie i drogi garnitur, to „Donald Tusk, premier”, a botoks to „Małgorzata Rozenek”. Denerwuję się, gdy zobaczę „Waldemar Furnalik” albo podpis „Zdzisław Kręcina” przy Joannie Krupie. 

A Ty po ilu "Opowieściach wigilijnych" się uśmiechniesz?

Charakter Wigilii pozwala na to, żeby przyjąć do siebie, bez większego zgrzytu zębów, nawet najckliwszą i najbardziej łzawą historyjkę. Większość odbiorców czuje wtedy specyficzny klimat, więc filmy, które normalnie ocenilibyśmy słabo, akurat w Wigilię mogą się całkiem nieźle sprawdzić. Przykładów jest mnóstwo. Wydaje się jednak, że żadna historyjka, żadna fabuła, książka, czy film – obojętnie – bardziej poważna i udana, czy mniej – żadna nie może równać się z „Opowieścią Wigilijną”.

Ze śniegiem im do twarzy

Chociaż większość Polaków chciałaby móc w święta spojrzeć za okno i dojrzeć niewielką pokrywę świeżego, miękkiego śniegu, to w tym roku nie ma na to szans. Mamy jesień i sprawdza się moja teoria o przesunięciu wszystkiego w czasie – zima pewnie znów zacznie się w połowie stycznia, a skończy po świętach wielkanocnych. Gdybyście za śniegiem tęsknili naprawdę mocno – zawsze można wybrać film, w którym mamy białe krajobrazy. I choć w większości są to beznadziejne, familijne komedyjki, to warto spojrzeć na to, co śnieg symbolizuje w kilku innych obrazach.

Dlaczego Tom Waits jest genialny?

Długo przymierzałem się do napisania tekstu o tym artyście, ale zawsze miałem wrażenie, że potraktuję go zbyt powierzchownie, zbyt niedokładnie, o zbyt wielu rzeczach nie napiszę. W końcu, z okazji jego urodzin (przedwczoraj, siódmego grudnia) zdecydowałem się choćby spróbować. Nie mam wątpliwości, że Tom Waits jest genialny. A przy tym szalony i dziwny. Nieprzystępny i wrogi dla słuchacza, a jednocześnie niezwykle magnetyczny i przyciągający. Człowiek paradoks.

jOBS: W świecie tranzystorów

jOBS

RECENZJA

Wśród Amerykanów często można spotkać się z tym, że postać Steve’a Jobsa traktują z prawdziwą pobożnością. Traktują go, jakby był królem świata, najważniejszym człowiekiem na Ziemi, jakby był drugim Leonardo da Vinci. Nic dziwnego, że krótko po jego śmierci, zważając na popularność Apple, postanowili nakręcić o nim film. Gdyby jednak Jobs tworzył produkty takiej jakości, jak film o nim, jego firma byłaby tak doskonała jak doskonałe były telefony Alcatela.

Dlaczego "Zakazane imperium" jest genialne

„Zakazane Imperium” przebojem wdarło się na ekrany telewizorów w Ameryce, przyciągając widzów głównie jednym nazwiskiem – Martin Scorsese. Wyreżyserował pierwszy odcinek i wraz z Markiem Wahlbergiem jest producentem serialu. Jednego z najlepszych, jakie mamy okazję oglądać. Co składa się na jego sukces? Co sprawia, że tę produkcję wręcz uwielbiam i trudno mi się bez niej obejść? 

Czas Honoru: Czas przeszły czy wciąż przyszły?

Zakończył się właśnie szósty sezon „Czasu honoru” – serialu, który przywrócił nadzieję na to, że Polacy potrafią stworzyć dobrą, wojenną produkcję. Do tej pory ceniło się przede wszystkim starożytną „Stawkę większą niż życie” i „Czterech pancernych i psa”. „Czas honoru” to zmienił i od sześciu serii przyciągał widzów przed ekran telewizora, do TVP2. Ta seria, podobnie, jak poprzednia, miał być tą ostatnią. Ale prawdopodobnie nie będzie.

Last Vegas: Największy kac od 30 lat

Last Vegas

RECENZJA

"Pierwsze 70 lat życia mija jak z bicza strzelił."

Dwaj zgryźliwi tetrycy

Gdyby kogoś spytać o opinię na temat „Last Vegas”, powiedziałby „aaa, chodzi o „Kac Vegas”, tylko że z dziadkami, tak?”. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że „Last Vegas” to takie „Kac Vegas”, tylko że z dziadkami. 

Przyznam, że oczekiwałem typowego przeciętniaka, na którego idzie się tylko i wyłącznie dla obsady. Tymczasem okazuje się, że „Last Vegas” to film z niewymuszonym humorem, wręcz idealny na wieczór lub popołudnie. 

Dlaczego wszyscy lubią Jennifer Lawrence?

Dzień dobry, witam Was, moi drodzy. Czy zastanawialiście się kiedyś, dlaczego tak trudno usłyszeć jakiekolwiek złe zdanie o Jennifer Lawrence? Kobieta, młodsza ode mnie, zdobyła wielką popularność, gra w ekranizacji popularnych powieści i ma już na swoim koncie Oscara. Gdzie się nie spojrzy, tam ochy i achy pod jej kierunkiem, swoją drogą – moim zdaniem – zupełnie uzasadnione. 

Kapitan Phillips: Konkurencja za burtą!

Kapitan Phillips

RECENZJA

Wydaje się, że dla Paula Greengrassa zawsze ważne były sprawy społeczne. Czy przedstawiał tragiczne wydarzenia z Irlandii, czy odtwarzał lot 93 United Airlines, zawsze oko kamery kierował na człowieka. Na jego wewnętrzne fobie, stereotypy, na jego ból i skomplikowany charakter. Starał się pokazywać wersje obu stron konfliktu, nie wskazując, kto ma rację. „Kapitanem Phillipsem” wzniósł się na wyżyny.

The Best of Kinematografia

Nie ma lepszego filmu, niż taki, który porusza ludzkie emocje, który dotyka spraw, z którymi my – widzowie musimy mierzyć się na co dzień. Dobrze, gdy wszystko ukazane jest realnie, a my oglądamy na ekranie miłość, śmierć, czy inne ważne aspekty życia. A gdy zrealizowane one są w sposób, który z miejsca zachwyca... tak, to jest dopiero coś. Oto najlepsze sceny światowej kinematografii. (4 na 5 z Bollywood)

W obronie "Gry Endera"

Zrobiła się w polskim internecie (żeby nie powiedzieć „środowisku blogowym”) ostatnio moda na mieszanie z błotem „Gry Endera”. W wielu recenzjach pojawiły się zarzuty – bo głównym bohaterem jest dziecko, to już było, to nienaturalne, to dziwne, to nudne, bo akcja nabiera tempa dopiero pod koniec, bo to połączenie "Harry'ego Pottera" z "Igrzyskami Śmierci". (!) Niestety – większość tych recenzji pisanych jest przez ludzi, którzy widzieli film, a nie czytali książki. Dlatego postanowiłem wystąpić w obronie powieści, bo wydaje mi się, że dostała ona rykoszetem od filmu i przez wielu tytuł będzie teraz kojarzony jako „aha, to ta historyjka o dzieciaku w kosmosie, heh, słabe”.

Co obejrzeć w Halloween?

Halloween już dziś. Jedni udają grubych Amerykanów mówiąc „cukierek albo psikus” w głupim stroju, inni marudzą, że my, tu w Polsce, mamy swoje święta i w ogóle bez sensu, bo jak to Halloween w Polsce i dlaczego, och jak niedobrze. Tym, którzy mimo wszystko chcą poczuć trochę strachu polecam filmy, których samo oglądanie już jest horrorem. 

Fismoll: Oto widzisz, znów idzie jesień

Fismoll - At Glade

RECENZJA

Jesień nadeszła z przytupem. Teraz co prawda trochę odpuściła, ale jedno wiemy na pewno – ciepło w tym roku już nie będzie. Zawsze o tej porze roku słuchalność wszelkich melancholijnych i smutnych brzmień wzrasta, dlatego zapewne płyta Fismolla, At Glade, wydana w czerwcu, właśnie teraz dodatkowo zyska na popularności.

Burza w polskiej fantastyce

Alleluja! Świat polskiej fantastyki poruszyła wczoraj wieść, że oto Andrzej Sapkowski – jeden z najbardziej uznanych w Polsce autorów, napisał nową książkę. Nie byłaby to jednak wiadomość na czołówki gazet, gdyby nie fakt, że wszystko dziać się ma w świecie Wiedźmina, a na karty powieści powrócą Yennefer, czy Jaskier – najistotniejsze po Geralcie i Ciri postaci sagi o Białym Wilku.

Queens of The Stone Age: Mechanizm przystępności

Queens of The Stone Age - ...Like Clockwork

RECENZJA

Zawsze podejrzliwie patrzę na takie historie – frontman zespołu, przeżywa śmierć kliniczną (co z tego, że krótkotrwałą?) i chce jak najszybciej o tym opowiedzieć na płycie, zagłębiając się w symbolikę, rozbudowane metafory i uduchowiony nastrój.

Queens of the Stone Age nie jest może zespołem, który kojarzą wszyscy. Mimo tego jest to grupa, która we współczesnej muzyce wyznacza trendy. Są to również ludzie, którzy do perfekcji opanowali granie stoner rocka – zakurzonej, pustynnej muzyki, z przytłaczającymi riffami i gęstą sekcją rytmiczną.

The Walking Dead vs LOST

Kiedyś bardzo namiętnie oglądałem pewien serial, który dość mocno namieszał mi w głowie. Jeden odcinek potrafiłem oglądać kilka razy, patrzeć w miejsca ekranu, w które się nie patrzy po to, żeby znaleźć jakąś wskazówkę, prowadzącą do rozwiązania zagadki. Zżyłem się z bohaterami i byłem zły na dziwne zakończenie. Serial ten nazywał się „LOST”. Od czasu jego zakończenia czekałem na coś podobnego, co równie mocno mnie wciągnie. Później odkryłem, że „The Walking Dead” opiera się na tych samych mechanizmach, a przy tym zrobiony jest rewelacyjnie.

Grawitacja

Grawitacja

RECENZJA

Niewielu spośród nas będzie kiedykolwiek miało okazję przebywać w próżni - na orbicie lub Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Ci jednak, którzy mimo wszystko, chcieliby poczuć jak to jest, gdy spożywane jedzenie nie opada łagodnie w dół przewodu pokarmowego, powinni wybrać się na film „Grawitacja”. „Kosmiczny!”, „Astronomiczny poziom!” – to określenia odnoszące się nie tylko do tematyki, którą podejmuje najnowszy obraz Alfonso Cuaróna. 

Za co kochamy filmy Pixara?

Nie mam wątpliwości, że Pixar tworzy obecnie najlepsze filmy animowane na świecie. Owszem, ma konkurentów, głównym jest Dreamworks, ale jego filmy (może poza „Jak wytresować smoka?”) dziełom studia z Kaliforni nie dorastają do pięt. Owszem – animacja w obu studiach jest świetna, humor też, ale Pixar daleko w tyle zostawia Dreamworks jeśli chodzi o artyzm i drugie, trzecie dno w swoich obrazach. 

Za co więc kocham filmy Pixara?

World War Z: Uciekaj z miasta!

World War Z

RECENZJA

Równo rok temu siedziałem sobie przy komputerze i zabijałem tysiące zombiaków. Od dziś w kinach robi to Brad Pitt, biegając po ulicach z bronią i muszę przyznać, że wygląda to dużo atrakcyjniej, niż ja przed komputerem. ;)

Jakiś czas temu w Poznaniu pojawiły się plakaty "Uciekaj z miasta!", "Ulica to pułapka!". I właśnie dzięki takiej kampanii promocyjnej wielu moich znajomych zwróciło na ten film uwagę. Jasne - twarz Brada Pitta też byłaby znakomitym "przyciągaczem", ale jednak plakaty odwołujące się bezpośrednio do odbiorcy, to strzał w dziesiątkę.

Nie ma co ukrywać – „World War Z” od początku do końca oferuje nieskrępowaną rozrywkę oraz piękne lice Brada Pitta, który niemal w pojedynkę odprawi nawałnicę zombiaków i uratuje świat.

Ranking wszystkich filmów Pixara

Z rankingami bywa tak, że w jakiejkolwiek kolejności nie byłyby one ułożone i tak znajdzie się ktoś, kto się z nimi kompletnie nie zgodzi. Obejrzeliśmy wszystkie filmy najlepszej (tak, nie boję się tego słowa!) wytwórni filmów animowanych – Pixara i przyznawaliśmy punkty, aby stwierdzić, który z nich podobał nam się najbardziej. Jedno jest pewne – wszystkie mają animację na poziomie wręcz kosmicznym,  a wszystkie obrazy kalifornijskiego studia są bardzo równe, dlatego i walka między nimi była bardzo wyrównana. To jest właśnie coś, czego Dreamworks – główny konkurent Pixara – nie potrafi – utrzymać na wysokim, równym poziomie swoje kolejne produkcje.

Która księżniczka Disney'a najbardziej do Ciebie pasuje?

Skoro dotarliście aż tutaj, to najwyraźniej jesteście już trochę większymi dziećmi i choć raz myśleliście o tym, żeby umówić się z którąś z księżniczek Disney’a. Musicie więc udać się w niezwykłą podróż – kliknąć na obrazek poniżej i dać się ponieść niesamowitej wyprawie, która powie Wam, która księżniczka Disney’a jest dla Was najbardziej odpowiednia.

Niech mnie Smerf!

Moglibyście pomyśleć, że nasza ankieta na facebooku dotycząca Waszych ulubionych bajek stworzona została tylko z czystej ciekawości. Otóż nie! Postanowiliśmy wyjść naprzeciw Waszym oczekiwaniom i zrecenzować to, co lubiliście najbardziej. Ankietę, z ogromną przewagą, wygrała najbardziej smerfna ze wszystkich bajek. A więc smerfujmy się!

Jesus Chaplin

Specjalny, niezależny zespół kurtularny do spraw wszelakich wpadł na niezwykły trop, odkrywając sensacyjne informacje. Popularny, zwłaszcza w czasach kina niemego, aktor – Charles Chaplin był kolejnym wcieleniem postaci o jeszcze większej, niesłabnącej od ponad dwóch tysięcy lat popularności – Jezusa Chrystusa.

Power off

Pomyślałem jakiś czas temu „jak to dobrze, że Wasp wpadła na pomysł opisywania tego, co oglądało się w dzieciństwie!” Tyle można sobie przypomnieć, dać się ponieść nostalgii, tak pozytywnie się zaskoczyć! Niestety – ma to też swoje ciemne strony. Kilka odcinków cierpienia. Kilka odcinków katorgi. Kilka odcinków Power Rangers.

Gra o tron: 3x10

Zakończenie trzeciego sezonu jest rewelacyjne! Tak, ten odcinek nie pozwolił mi ani na moment oderwać oczu od ekranu. Choć słychać głosy tych, którzy czytali, że wiele wydarzeń z książki zostało pominiętych, to mi – jako odbiorcy tylko i wyłącznie serialu, odcinek bardzo się podobał. Mniej podobało mi się to, że przy narzekaniach, że „finał mało książkowy” przeczytałem kolejne trzy spojlery.

Uwaga – tekst jest długi, bo i odcinek był długi i wiele wątków zostało w nim poruszonych.

Czytelnicy książek – nie spojlerować!

1000 lat po Ziemi: 1000 lat za murzynami

1000 lat po Ziemi

RECENZJA

Twórcy w Hollywood lubią przedstawiać Ziemię jako niebezpieczną planetę. Miejsce po ogromnym kataklizmie. A to koniec świata, a to katastrofa, która zmusza ludzi do ucieczki w inne miejsca w kosmosie – ile obrazów science-fiction opiera się na tym właśnie schemacie? Miliony. Co nie znaczy, że nie da się już nakręcić dobrego dzieła, które właśnie w tych ogranych już wzorach osadzone będzie po samą szyję. Czy w przypadku „1000 lat po Ziemi” się to udało?

Niech gra muzyka i gaz do dechy!

Choć wiem, jak nieprawdopodobnie to brzmi, powiem z pełnym przekonaniem „każdy był kiedyś dzieciakiem”. A że „czym skorupka nasiąknie za młodu”, „niedaleko pada jabłko od jabłoni” i „nie święci garnki lepią”, to stwierdzam – powinienem dziś nosić skórzaną kurtkę, jeździć na potężnym motocyklu, jeść tylko hot-dogi i zapijać je piwem korzennym, słuchać tylko heavy metalu i – od czasu do czasu – z uśmiechem na twarzy ratować świat.

Gra o tron: 3x9 - "Lannisterowie przesyłają pozdrowienia"

Nie dziwi fakt, że przedostatni odcinek trzeciego sezonu okazał się najbardziej przełomowym (podobnie było w drugiej serii). Od kwietnia czekaliśmy na tego typu emocje. Warto było przeżyć dwa tygodnie bez „Gry o tron”, żeby dostać to, co otrzymaliśmy właśnie dzisiaj.

Czytelnicy książek – nie spojlerować!

Drugie oblicze: Jaki ojciec, taki syn

Drugie oblicze

RECENZJA

Derek Cianfrance to człowiek, który wyreżyserował głośny film „Blue Valentine”, oparty w dużej mierze na grze aktorskiej, emocjach i cichym, przytłaczającym klimacie. W swoim najnowszym dziele również sięgnął po te środki, tworząc przy tym obraz dużo szerzej zakrojony w sferze podejmowanych tematów. Kwestia przeznaczenia, ojcostwa, ukształtowania charakteru syna, wychodzących po latach konsekwencji podjęcia pewnych działań, wyrachowania i dążenia po trupach do celu to nie jedyne problemy, które porusza Cianfrance. Jest ich tak wiele, że momentami czuć możemy przesyt. Czy mimo wszystko warto?

Gra o tron: 3x8 - "Już mi niosą suknię z welonem"

Szybko to wszystko mija. Dwa odcinki do końca, a twórcy jakby specjalnie w ósmym zwolnili, żeby w dziewiątym i dziesiątym wystrzelić z akcją tak, że znów będziemy się frustrować, że na kolejny sezon trzeba czekać prawie rok.

Czytelnicy książek - nie spojlerować!

Gra o tron: 3x7 - "Jesteś mój, a ja jestem twoja"

Ileż to miłości mieliśmy w tym odcinku! Każdy kogoś/coś kocha. Jon Snow kocha Ygritte. Ygritte kocha Jona Snow. Robb Stark kocha Talisę. Talisa kocha Robba Starka. Daenerys kocha swoje smoki, a smoki kochają swoją panią. Tyrion kocha Shae, a Joffrey swój tron. A my? My kochamy takie odcinki jak ten dzisiejszy!
Czytelnicy książek - nie spojlerować!

Iron Man 3: A panu nie za ciepło w tej puszce?

Iron Man 3

RECENZJA

No i nadleciał. Naszpikowany efektami specjalnymi i humorem sytuacyjnym typowy Iron Man. Oglądając sceny z trailera, podczas których superbohater musi uratować piętnaście osób spadających z samolotu, a unieść może tylko czwórkę, mogliśmy się zastanawiać, czy najnowszy obraz studia Marvel udźwignie oczekiwania fanów. Bo po dwóch dobrych częściach Iron Mana oraz rewelacyjnych Avengers poprzeczka zawisła bardzo wysoko. Udało się?

Gra o tron: 3x6 - "Liczy się tylko walka o szczyt"

Ponad połowa sezonu już za nami – kto by się spodziewał, że minie to tak szybko? Co ma nam do zaoferowania dzisiejszy odcinek? Niby nie działy się żadne spektakularne akcje, żadnego cięcia mieczem, żadnego zbierania wojsk, kilka scen nudnych, a jednak odcinek wciągał.

Czytelnicy książek – nie spojlerować!

Mela Koteluk: Jaki kolor ma muzyka?

Mela Koteluk - Spadochron

RECENZJA

Przyznaję się – w 2012 roku recenzowałem kilka polskich albumów muzycznych i zastanawiałem się, który z nich jest najlepszy (Soundtrack Lao Che, Do rycerzy, do szlachty, doo mieszczan Hey, Armanda Łąki Łan, Jezus Maria Peszek, czy NORD Kapeli ze wsi Warszawa), lub zachwycałem się Moniką Brodką, a przeszedłem obok, przegapiłem, ominąłem jedną z najciekawszych płyt, jakie w polskiej muzyce 2012. roku się pojawiły – chodzi o Spadochron Meli Koteluk. Może głupio teraz dopiero, po zdobyciu przez Melę Fryderyków, pisać o tej płycie, ale z drugiej strony – hej! To naprawdę jedna z najprzyjemniejszych i najbardziej „słuchalnych” polskich płyt 2012 roku!

Gra o tron: 3x5

Były ostatnio pretensje po moim stwierdzeniu, że czwarty odcinek był przegadany. Dziś też było dużo rozmów, a podobał mi się bardziej, niż poprzedni. Atmosfera gęstnieje. Mam wrażenie, jakby właściwie wszyscy bohaterowie zmierzali do jakiejś sytuacji bez wyjścia i zaczynali zdawać sobie z tego sprawę.
Nie spojlerować w komentarzach!

Gra o tron: 3x4 - "Uwielbiam zapach zwłok o poranku"

Tempo i humor z trzeciego odcinka nie zostały utrzymane, mieliśmy dziś gadatliwe pięćdziesiąt minut z hakiem, akcja wyhamowała. Dopiero na końcu mieliśmy porządną, widowiskową scenę, na którą czekałem od dawna, dlatego też opis odcinka zacznę niechronologicznie – właśnie od końcówki. 

Uwaga do osób, które wiedzą więcej, bo czytały książki – nie spojlerujcie w komentarzach!

Niepamięć? Zapomnij!

Niepamięć

RECENZJA

Gdybym był bohaterem filmu i – przykładowo – pełniłbym funkcję komandosa, to w życiu nie zgodziłbym się na wykonanie rutynowej misji. Wiadomo jak to jest – te najzwyklejsze komplikują się zawsze. Natomiast te, które już w założeniu mają wpisane niebezpieczeństwo i są zadaniami samobójczymi – te zawsze się udają, a przynajmniej człowiek nie jest negatywnie zaskoczony, że „jak to? Miałem tylko skoczyć do sklepu po chusteczki, a tu wojna nuklearna?”

Negatywnie zaskoczony został Tom Cruise, który miał polecieć i naprawić drony, a wyszła z tego misja ratowania świata. Pewnie gdyby wiedział od początku, że będzie to tego typu zadanie, poszłoby mu to sprawniej i film zamknąłby się w godzinie. A tak – mamy aż dwie. Szkoda.

Gra o tron: 3x3 - "Krzycząc, wierzgała dziewica cud, ale on zlizał z jej włosów miód!"

Panie i Panowie. Mam dla Was dwa powody, dzięki którym najnowszy odcinek „Gry o tron” obejrzycie najszybciej jak to możliwe: 1) dostajemy 54 minuty odcinka i ani przez sekundę nie widzimy Joffrey'a, 2) to najlepszy odcinek trzeciego sezonu do tej pory – zabawny, dynamiczny, w końcu to „rozkręcanie zabawy” nabrało żwawszego tempa. Choć nadal mam wrażenie, że tych postaci i wątków narobiło się już tyle, że wszystko to jest dość mocno poszatkowane.
Uwaga - poniżej spojlery o trzecim odcinku. Ci, którzy przeczytali książki proszeni są o niepsucie zabawy innym i nie spojlerowanie w komentarzach!

Gra o tron: 3x2 - "Gdy Tyrell pierdnie, w powietrzu unosi się zapach róż"

Drugi odcinek nadal powoli rozkręca nam trzeci sezon – pewnie będzie tak, że będzie się to rozkręcało i rozkręcało, aż do super wielkiego, ogromnego, epickiego finału, który sprawi, że zrobimy „wooooow”, a potem... będziemy czekać na czwarty sezon. Choć i tak nie był to odcinek słaby!

(spojlery o drugim odcinku trzeciego sezonu – nie oglądałeś – nie czytaj)

Gra o tron: 3x1

No i pierwszy odcinek „Gry o tron” za nami! Czytałem tylko pierwszy tom, pozostałych nie, więc ekscytuję się serialem i nie wiem, czego spodziewać. Dlatego pomyślałem, że po każdym nowym odcinku będę pisał krótkie refleksje na temat tego, co mi się podobało, a co nie i – być może – wywiąże się z tego ciekawa dyskusja z Wami w komentarzach. (proszę bez spojlerów ludzi, którzy czytali książki i wiedzą, co będzie dalej) Tak więc – jeśli nie oglądaliście jeszcze pierwszego odcinka trzeciego sezonu „Gry o tron” – nie klikajcie „czytaj więcej”!

Gra o Tron: Zanim przyszła zima

Trzeci sezon "Gry o tron" ma najdroższą kampanię reklamową na świecie. Wystarczy spojrzeć za okna - na pewno wykupienie takiej ilości chmur wypełnionych śniegiem, mającym nam przypominać, że pomimo początku kwietnia, to wciąż "winter is coming", musiało kosztować fortunę. A ponieważ tu, na KURTULI, zwyczajowo uważa się, że "Gra o tron" to najlepsze, co mogło zdarzyć się telewizji, postanowiłem krótko (nie wyszło) i lekko (wyszło jak zawsze) streścić to, z czym twórcy zostawili nas, kończąc sezon drugi. Tak więc jeśli nie oglądaliście - nie czytajcie. 

Polowanie: Jeden strzał, wiele ofiar

Polowanie

RECENZJA

Mała społeczność, w której wszyscy się znają, może być oazą spokoju i wzajemnego zaufania. W pewnych przypadkach może jednak stać się więzieniem, a jednostkę stłamsić, czy wręcz wdeptać w ziemię, obracając przeciwko niej wszystkich swoich członków.

Czasy natomiast mamy takie, że niewinność dziecka uznawana jest za świętość, a wszyscy wyczuleni są na tępienie jakichkolwiek przejawów pedofilii. (przez co momentami dochodzi wręcz do absurdów, w których własnemu dziecku nie można zrobić zdjęcia) Dlatego Lucas, pracujący w przedszkolu, oskarżony przez swoją podopieczną (i jednocześnie córkę najlepszego przyjaciela) o molestowanie, staje w obliczu ostracyzmu społecznego.

Rammstein: Wunderbar!

Rammstein - Liebe ist für alle da
RECENZJA

Zespół Rammstein lubię od dawna. To jedna z niewielu rockowych grup, która gra bardzo melodyjnie, strasznie dynamicznie i porywająco, dodając od czasu do czasu jakiś skandal i łącząc to z tekstami w języku, w którym – jak twierdzi wielu – nawet „masz piękne oczy” brzmi jak rozkaz rozstrzelania. (w odległych czasach początków KURTULI napisałem nawet felieton o Rammstein – „Feuer Frei!”)

Na Liebe ist für alle da Rammstein daje nam to, co znamy i lubimy. Muzyka zespołu nie zmieniło się znacząco (właściwie w ogóle trudno powiedzieć, żeby się zmieniła od czasów Rosenrot czy Reise, Reise). Znajdują się tu też naprawdę poetyckie teksty, wśród których – rzecz jasna – bryluje ten do utworu Pussy.

SoKo: Obcy by tego lepiej nie zrobił

SoKo - I Thought I Was An Alien

RECENZJA

Sixto Rodriguez z „Sugar Man” zrobił ogromną karierę w RPA, chociaż nic o tym nie wiedział. SoKo – francuska piosenkarka z polsko-żydowskimi korzeniami na szczęście jest dużo młodsza i żyje w czasach, w których fakt, iż zrobiła furorę w Danii utworem I’ll kill her nie mógł przejść koło niej bez echa.

Jak to zwykle bywa, droga do nagrania pełnej płyty była od tego momentu krótka. Dawno chyba nie mieliśmy tak "świadomego" albumu. I choć płyta momentami jest nierówna, to naprawdę I Thought I Was An Alien to rzecz, na którą musicie zwrócić uwagę.

Batman: Wesołych świąt!

Batman: The Long Halloween

RECENZJA

Jak często zdarza Wam się, że chcielibyście przeczytać komiks o Batmanie, w którym znajdziecie wszystkich, albo prawie wszystkich jego przeciwników? Ile razy sadystycznie myśleliście o tym, żeby poznęcać się nad człowiekiem-nietoperzem i zranić go Scarecrowem, poprawić Two Facem i dobić Jokerem?

Powiem krótko – sięgnijcie po „The Long Halloween”. Spotkacie tam i komisarza Gordona i Kobietę Kot i Jokera i Stracha na wróble i Szalonego Kapelusznika i Harvy Denta/Dwie Twarze i Człowieka-zagadkę i Trujący bluszcz i Człowieka-kalendarz. A oprócz tego doskonałą, pełną zwrotów akcji kryminalną historię, dużo tajemniczości i mrocznego świata Gotham. Wszystko okraszone doskonałymi rysunkami.

Czarnoksiężnik z krainy Oz: Ponad tęczą

Czarnoksiężnik z krainy Oz
RECENZJA

Z okazji premiery „Oz. Wielki i potężny” warto przypomnieć sobie jeden z najstarszych i najbardziej znanych filmów familijnych na świecie. „Czarnoksiężnik z krainy Oz” powstał jeszcze przed wybuchem drugiej wojny światowej. W dziedzinie kinematografii to lata świetlne – zmieniły się motywy, sposób konstrukcji fabuły, praca kamery, czy nawet sposób gry aktorskiej. Jak w takim razie w 2013 roku może prezentować się musical fantasy z 1939 roku? 

50 lat służby

Roger Moore - Bond o Bondzie
RECENZJA

James Bond jest jedyny i niepowtarzalny, chociaż miał już siedem twarzy. Właściciel jednej z nich – tej, którą na ekranach oglądaliśmy najczęściej, z okazji pięćdziesięciolecia serii o najsłynniejszym tajnym agencie wszech czasów postanowił przybliżyć nam nieco kulisy powstawania kolejnych filmów o agencie 007, jego samochodów, zabawek, czy wreszcie – kolegów, którzy również w Jamesa Bonda się wcielali.

Właścicielem twarzy, o której mówię jest oczywiście Roger Moore – chyba najradośniejszy i najbardziej komiczny ze wszystkich odsłon Jamesa Bonda, co... jest chyba najlepszym rozwiązaniem dla tego typu książki. Roger Moore jest genialnie autoironiczny, bardzo dowcipny i pisze niesamowicie lekkim stylem. Aż chce się czytać!

300: Jest nas 300! (film)

300 (film)

RECENZJA

Z okazji 300 osób lubiących profil KURTULI na facebooku recenzja komiksu i filmu "300".

Komiks „300” już zrecenzowałem, pora więc zobaczyć, jak wypadła jego ekranizacja.

Historię już znamy, choć jest ona trochę wydłużona w stosunku do komiksu – mamy tu sceny, w których Leonidas rozmawia i rozmawia ze swoją żoną, którą musi opuścić, aby udać się na pole bitwy. Mamy bardziej rozbudowany wątek Rady i gwałtu na królowej – żonie Leonidasa.

300: Jest nas 300! (komiks)

300 (komiks)

RECENZJA

Z okazji 300 osób lubiących profil KURTULI na facebooku recenzja komiksu i filmu "300".

O trzystu słyszeli chyba wszyscy. Dzielni Spartanie powstrzymujący wielokrotnie przeważające siły perskie przeszli do historii jako przykład męstwa i poświęcenia. Wszyscy słyszeli też chyba o tym, że na podstawie tych wydarzeń Frank Miller (autor serii Sin City) stworzył komiks, który następnie został zekranizowany.

Miller znany jest z mrocznych historii, którym towarzyszą surowe rysunki. Tutaj, w odróżnieniu do jego opus magnum – Sin City obrazki są pokolorowane, choć są one utrzymane w „brudnych barwach” – czerwień zmieszana z brązami i szarością, pokazują o co w tej historii chodzi – krew, ziemia i kurz.