The Walking Dead vs LOST

Kiedyś bardzo namiętnie oglądałem pewien serial, który dość mocno namieszał mi w głowie. Jeden odcinek potrafiłem oglądać kilka razy, patrzeć w miejsca ekranu, w które się nie patrzy po to, żeby znaleźć jakąś wskazówkę, prowadzącą do rozwiązania zagadki. Zżyłem się z bohaterami i byłem zły na dziwne zakończenie. Serial ten nazywał się „LOST”. Od czasu jego zakończenia czekałem na coś podobnego, co równie mocno mnie wciągnie. Później odkryłem, że „The Walking Dead” opiera się na tych samych mechanizmach, a przy tym zrobiony jest rewelacyjnie.

Poniżej przedstawiam kilka punktów na poparcie teorii, że „LOST” i „The Walking Dead” mają ze sobą mnóstwo wspólnego. Z „LOST” najbardziej podobał mi się pierwszy sezon, więc to do niego w dużej mierze się odwołuję. Uwaga – spojlery!

1. Ludzie postawieni w sytuacji, która ich przerasta

Bohaterowie obu seriali szczęścia nie mają. Jedni lecą sobie z Sydney do Los Angeles, a ich samolot rozbija się na tropikalnej, bezludnej wyspie. Drudzy żyją spokojnie, aż tu nagle ich sąsiad/lekarz/mąż/kochanka/sprzedawca skarpetek przemieniają się w zombie. Okazuje się, że wyspa wcale nie jest bezludna, pojawia się coś, co niszczy spore fragmenty dżungli i wydaje groźne odgłosy, na dodatek nie da się połączyć z ratownikami i początkowe myślenie „posiedzimy tu góra dwa dni i nas uratują” zmienia się w „jak, do cholery, mamy tu przeżyć?!”. Drudzy z kolei muszą uważać, gdzie chodzą, bo wszędzie mogą natknąć się na hordy zombie, które są żądne zatapiania swych brudnych, przygniłych zębów w ciałach żyjących jeszcze ludzi. Na dodatek, żeby ich unicestwić trzeba zniszczyć im mózg. I w „LOST” i w „The Walking Dead” prawdziwym wyzwaniem jest zdobycie pożywienia, czy broni. Jedni poruszają się po wyspie, która zdaje się żyć własnym życiem, drudzy muszą przemykać między bandami nieumarłych.

2. Mała grupa bohaterów

W obu serialach łatwo było znacząco ograniczyć liczbę bohaterów i wybrać sobie takich, którzy stanowić będą przekrój społeczny, albo będą po prostu interesujący. W „LOST” część pasażerów lotu Oceanic 815 po prostu nie przeżyła. W „The Walking Dead” całe miasta są wymarłe. Gdy chce się serial urozmaicić wprowadza się kolejnych bohaterów - a to grupę ludzi, którzy siedzieli w tylnej części samolotu i jednak przeżyli, a to ludzi z innego stanu, którzy podobnie, jak czołowe postacie, ukrywają się przed zombie. Ludzie funkcjonujący w tych grupach są skazani na siebie, co prowadzi do trzeciego wniosku...

3. Konflikty charakterów

Gdy ludzie są skazani na siebie i żyją w ogromnym stresie, muszą ujawnić się różnice charakterów, które okazują się nie do przeskoczenia. Zawsze znajdzie się przecież naturalny przywódca (Jack, Rick), jakiś czarny charakter (Shane, Sawyer), ktoś zabawny (Hurley, częściowo Dale). Pojawią się konflikty – co robić, żeby przeżyć – zostać na wyspie i jej „zaufać” jak proponuje John Locke, czy dążyć do jak najszybszego jej opuszczenia, jak przekonuje Jack? Zabijać ludzi, którzy mogą stanowić potencjalne zagrożenie, czego chce Shane, czy być humanitarnym i ratować ich z opresji jak Rick? Ścierają się różne poglądy. Każdy twierdzi, że to jego osąd sytuacji jest najważniejszy i najlepszy. A dodając do tego niebezpieczne otoczenie, konflikty, które można by załagodzić, stają się przeszkodą nie do przejścia.

4. Mimo niebezpieczeństw prawdziwe zagrożenie stanowią inni ludzie

Zauważyliśmy już, że bohaterowie są małą grupą, bezustannie narażoną na niebezpieczeństwa pochodzące z zewnątrz. Co jednak z zagrożeniami wewnętrznymi? Rzecz jasna i takie się pojawiają – Shane mierzył z broni do Ricka, wreszcie zwabił go na polanę, na której chciał go zabić. Jack pociągnął za spust pistoletu przystawionego do głowy Johna Locke’a. Shane kwestionował decyzje Ricka i próbował innych członków grupy nastawiać przeciwko przywódcy, a w „LOST” mieliśmy dwa wzajemnie nie rozumiejące się zespoły pod przywództwem Jacka i Locke’a. 

Mimo tego, że w obu serialach grupom grozi niebezpieczeństwo z zewnątrz (dżungla, zombie), to jeszcze większe zagrożenie nadchodzi ze strony innych ludzi. Czy to z pasażerów lotu 815 z tylnej części samolotu, czy wreszcie ze strony Innych, którzy zamieszkują wyspę, porywają ciężarną Claire i przeprowadzają na niej eksperymenty. W „The Walking Dead” natomiast wydaje się, że momentami dla żyjących największym zagrożeniem są… inni żyjący. Inne grupy, starające się przetrwać, czy uciec od hord szarżujących zombie. Hershel traktuje ich z dystansem na swojej farmie, a strzelanina w barze czy wzajemna wrogość społeczeństwa Woodbury i grupy Ricka pokazują prawdziwą naturę człowieka i jego zamknięcie na innych.

5. Konflikt o kobietę.

Źródłem konfliktu często bywa kobieta. W „LOST” mieliśmy trójkąt Jack-Kate-Sawyer, a ludzie zaskakująco często dyskutowali o tym, do którego z nich nasza piegowata Kate pasowałaby bardziej. Na początku zszywała rannego Jacka i to stworzyło między nimi nić porozumienia, innym razem zamknięta była w klatkach z Sawyerem i przez całe siedem sezonów nie mogła się zdecydować, którego z nich wybrać. W „The Walking Dead” mamy Lori – żonę Ricka. Między małżonkami bywało różnie – głównie źle albo gorzej, a gdy wszyscy myśleli, że Rick już nie żyje, jego żoną zaczął bardzo starannie „opiekować się” Shane. Właściwie przez cały drugi sezon dało się wyczuć niesłabnące napięcie między dwoma mężczyznami, którzy zabiegali o względy tej samej kobiety.

6. Czarne charaktery i przywódcy

W pierwszym sezonie „LOST” Sawyer był tym człowiekiem, któremu w ogóle nie zależało na sympatii innych. Mało tego – skłonny był robić rzeczy, które sprawiały, że zdecydowana większość go nienawidziła. Najjaskrawszym przykładem była chyba sytuacja z inhalatorami Shannon, gdy wszyscy podejrzewali go o to, że je ukradł, on nie zaprzeczył, a sytuacja rozwinęła się tak, że biednego Sawyera torturował Jack i Sayid. James stwierdził, że o inhalatorach powie tylko Kate i dopiero po pocałunku. Gdy było już po wszystkim stwierdził „nie mam ich i nigdy nie miałem”. W „The Walking Dead” czarnym charakterem grupy zdecydowanie był Shane, który nie dość, że podważał decyzje Ricka, nastawiał innych przeciwko niemu i próbował odebrać mu żonę, to jeszcze miał bardzo czarno-białe widzenie świata. To on chciał zastrzelić praktycznie każdego obcego człowieka, bo twierdził, że zagraża całej grupie. To on wreszcie chciał zabić Ricka, a w końcu przeistoczył się w zombie. 

Duże podobieństwo zauważyć można także w postaciach Jacka i Ricka. Obaj początkowo wydają się naturalnymi przywódcami, gotowymi zagwarantować bezpieczeństwo całej grupie ocalałych. Wydają się być krystalicznie czyści i prawi. Kierują się moralnością i dobrem grupy, za którą odpowiadają. (głównie sami przed sobą) Przemowy Jacka o tym, że jeśli „nie będziemy żyć razem, umrzemy w samotności” spokojnie można by włożyć w usta Ricka. 

7. Przemiana lidera

Nawiązując do wcześniejszego punktu – liderzy swoich grup tylko do czasu są tak krystaliczni i czyści. Okazuje się, że i ci idealni ludzie mają swoje słabości i nie zawsze podejmują dobre decyzje, co nie powinno dziwić, biorąc pod uwagę fakt, że żyją w ciągłym stresie. Jack był tak ogarnięty myślą o wydostaniu się z wyspy i zagwarantowaniu innym bezpieczeństwa, że skłonny był bić się z Lockiem, mającym inną wizję, próbować do niego strzelać, czy niemal siłą narzucać swoje decyzje innym. Prawdziwa walka na śmierć i życie dwóch samców alfa. To samo widzimy w „The Walking Dead” – Rick początkowo dbający tylko i wyłącznie o grupę, zaczyna przechodzić przemianę, której kulminacyjnym punktem jest zabicie Shane’a. Od tego czasu jasno mówi, że w małej społeczności, którą kontroluje, nie ma miejsca na demokrację i wszyscy mają podporządkować się jego decyzjom, albo opuścić grupę i radzić sobie samemu. Niemal terroryzuje i szantażuje współdzielących jego los i pod koniec drugiego sezonu patrzymy na niego już inaczej, niż na początku – jako na nieobliczalnego, groźnego człowieka, który byłby skłonny do wszystkiego.

8. Niewyjaśnione zdarzenia

O ile „LOST” od samego początku oparty był na tajemnicach i niewyjaśnionych zdarzeniach (nagłe pojawienie się postaci Christiana – ojca Jacka, dziwne odgłosy z dżungli i jakaś niewyobrażalna siła niszcząca całe jej połacie, czy wreszcie czarny dym), o tyle „The Walking Dead” stawia bardziej na realizm. (mimo tego, że akcja dzieje się w świecie opanowanym przez zombie) Ale i tutaj po jakimś czasie zaczynają dziać się niewyjaśnione rzeczy – Rick, nie mogąc wyzwolić się spod ogromnego stresu, nie wytrzymuje psychicznie, a w konsekwencji widzi i rozmawia ze swoją zmarłą żoną. Można to wytłumaczyć po prostu psychicznym wyczerpaniem, ale zarówno w jednym, jak i drugim serialu widzimy „żyjące” osoby, które nie żyją już od jakiegoś czasu.

9. Śmierć ważnych postaci

Scenarzyści jednej i drugiej produkcji nie oszczędzają swoich bohaterów. Swego czasu, gdy to właśnie „LOST” rozpoczął modę na rozbudowane, skomplikowane, nowoczesne seriale, szokiem dla widzów było to, że scenarzyści gotowi są zabić niemal każdego – niezależnie od tego, jak dużą rolę w programie pełnił. Zginął Boone, zginęła Shannon, zginął Michael, zginął Dr. Eko, czy wreszcie jeden z najważniejszych i najbardziej lubianych bohaterów – Charlie. Gdy twórcy sprawnie przemycali szczątkowe informacje na temat przyszłych odcinków i mówili, że zginie jedna z istotnych postaci, wszyscy fani drżeli o swoich ulubieńców, bo nie było wiadomo, na kim postawiony zostanie krzyżyk. To samo dzieje się w „The Walking Dead” – tutaj bohaterowie również zabijani są przez scenarzystów bez litości. Zginęła Amy, T-Dog, czy wreszcie Lori, która była przecież jedną z najważniejszych postaci. Mam wrażenie, że w innych serialach scenarzystom trudno byłoby zdecydować się na tak ważny krok, a nawet gdyby próbowali to zrobić, to okazałoby się, że jednak jakoś udało się przeżyć. A tu? Trup na amen. I to nieżywy.

Między „LOST”, a „The Walking Dead” z pewnością da się zauważyć jeszcze wiele innych podobieństw. Nie chcę jednak, żeby ktoś odebrał ten tekst, jako sugestię, że „The Walking Dead” odniósł sukces tylko dlatego, że wykorzystuje rozwiązania, które pojawiły się wcześniej w „LOST”. Chcę tylko zauważyć kilka popularnych motywów, które wykorzystane zostały w obu serialach i które – jak widać – doskonałe się sprawdzają zarówno w historii o rozbitkach na wyspie, jak i o ocalałych z zombieapokalipsy. 

zdjęcia: http://www.weedist.com , http://www.lost.wikia.com , http://www.fanpop.com , http://www.good-wallpaper.com , http://www.juanosborne.com , http://www.mrkiii.com , http://www.title-card.blogspot.com , http://www.seriable.com , http://www.lostpedia.wikia.com , http://www.frankiewrites.co.uk , http://www.moviepilot.com , http://www.watching-tv.ew.com , http://www.miamiherald.typepad.com