Drugie oblicze: Jaki ojciec, taki syn

Drugie oblicze

RECENZJA

Derek Cianfrance to człowiek, który wyreżyserował głośny film „Blue Valentine”, oparty w dużej mierze na grze aktorskiej, emocjach i cichym, przytłaczającym klimacie. W swoim najnowszym dziele również sięgnął po te środki, tworząc przy tym obraz dużo szerzej zakrojony w sferze podejmowanych tematów. Kwestia przeznaczenia, ojcostwa, ukształtowania charakteru syna, wychodzących po latach konsekwencji podjęcia pewnych działań, wyrachowania i dążenia po trupach do celu to nie jedyne problemy, które porusza Cianfrance. Jest ich tak wiele, że momentami czuć możemy przesyt. Czy mimo wszystko warto?

„Mocniejszy od Drive” – taki slogan widnieje na plakacie „Drugiego oblicza”. Można pomyśleć, że to tylko zabieg marketingowy, mający przyciągnąć przed ekrany nie tylko miłośniczki Ryana Goslinga, ale i ludzi, którzy „Drive” uznali za prawdziwe objawienie we współczesnej kinematografii. Przyznać jednak trzeba, że pierwsza część filmu (wyraźnie podzielonego na trzy łączące się ze sobą historie) jest w klimacie tak podobna do „Drive”, że na miejscu Nicolasa Windinga Refna (reżysera „Drive”) grubo zastanawiałbym się nad obrażeniem się na Dereka Cianfrance. 

Luke (Gosling) jest kaskaderem motocyklowym. Gdy dowiaduje się, że z przelotnego romansu z Rominą (Mendes) urodziło się dziecko, postanawia zatroszczyć się o „rodzinę”. Nie mając innych perspektyw, zaczyna napadać na banki. To doprowadzi go do spotkania z policjantem - Avery Crossem (Cooper), a historia z mrocznego dramatu pomieszanego z romansem, zmieni się w nieciekawą (w sensie moralności) opowieść o wszechobecnej korupcji i braku możliwości zmiany sytuację. Ostatnia część natomiast to spojrzenie na to, jak zachowanie ojców może wpływać na ich synów, często nawet nieświadomie. 

Nie wszystkie fabuły trzymają równy poziom – pod koniec drugiej i przez połowę trzeciej zacząłem zauważać, że laptop trochę zakurzony, że kubek nieumyty, że czas jakoś wolno leci. To uczucie zniknęło jednak pod koniec filmu. Choć „Drugie oblicze” jest przewidywalne, to jednak, generalnie, wciąga, głównie za sprawą doskonałych zdjęć (te pastelowe kolory!), świetnej gry aktorskiej (Gosling nie robi niczego innego, niż w „Drive” a i tak nadal mu wierzymy i kibicujemy) i genialnej muzyki. Ale jeśli za oprawę audio odpowiedzialny jest Mike Patton, to przecież można spać spokojnie.

Choć do arcydzieła brakuje wiele, a momentami ma się wrażenie, że reżyser chciał upchnąć do jednego filmu wszystko, co przyszło mu do głowy, to „Drugie oblicze” jest jednak obrazem, który zdecydowanie warto obejrzeć. Dobry klimat, w pierwszej części zbliżony do „Drive”, świetna gra aktorska, zdjęcia i muzyka. A do tego oddziałuje na emocje w ten wyrafinowany sposób, kiedy po seansie jednak czujemy się trochę ciężej, niż przed. A to się ceni.

zdjęcia: http://www.filmweb.pl , http://www.pastemagazine.com