Pod mocnym aniołem: Ostatniego kieliszka nigdy nie wypiję

Każdy lubi od czasu do czasu się napić. Nie ma w tym nic złego – żyjemy przecież w takiej kulturze, gdzie podejrzliwiej patrzy się na człowieka, który alkoholu nigdy nie bierze do ust, niż takiego, który lubi wlać go w siebie trochę za dużo. W PRLu załatwienie czegokolwiek też zawsze ułatwiała flaszka, a i współcześnie przy okazji nowego roku najczęściej w mediach mówiono o wzroście akcyzy na wódkę i papierosy. 

W Polsce się więc pije. I kontroluje. Na ludzi, którzy kontrolować przestają patrzy się z pogardą, mówiąc o patologii społecznej. Odrzucamy myśl, że kiedyś, pod wpływem jakiegoś wydarzenia problem alkoholowy dopaść może i nas. A alkoholik też przecież nie zaczynał picia z myślą „a co mi tam, zepsuję życie sobie, mojej rodzinie i otoczeniu”.

Haha, jak rzygnął!

Chodź na tą komedię nową! Pośmiejemy się! Na "Pod mocnym aniołem"! Tam chleją, to musi być śmieszne.

Wiesz przecież, że Smarzowski kręci dobre komedie. Można pośmiać się z pijanych, skorumpowanych policjantów, można się pośmiać przy balangach, na których wóda leje się strumieniami, można pośmiać się z tego jak nazista gwałci Polkę, co dla jej umierającego męża jest ostatnim obrazem jaki zabiera do grobu. Haha!

Detektyw: Briefing

Stacja HBO słynie z produkcji doskonałych seriali, które można oglądać praktycznie w ciemno i ma się niewielką szansę, żeby trafić na coś, co nam się nie spodoba. Tym razem startuje z historią, które, wydawałoby się, odchodzą powoli do lamusa – dwóch białych detektywów, którzy starają się rozwikłać sprawę rytualnego morderstwa. Już od czasów „Zabójczej broni” urozmaicano duety i umieszczano w nich czarnoskórego, lub kobietę. HBO postawiło na klasykę i w głównych rolach obsadziło świetnych aktorów – Woody Harrelsona i Matthew McConaughey.

Iceman: Historia mordercy: My, Polacy wiemy jak...

My, Polacy, lubimy jak doceniają nas za granicą. Jesteśmy dumni, że Amerykanie znają Lecha Wałęsę, Jana Pawła II. Cieszymy się, że nasz, Polak, gra w NBA, że nasz, Polak odnosi sukcesy w tenisie, chwalimy się nawet tym, że jeden z gangsterów rywalizujących z Alem Capone był z pochodzenia Polakiem. Możemy pochwalić się jeszcze jednym – jeden z najsłynniejszych seryjnych morderców, również swoje korzenie miał w naszym kraju. Specjalizował się w... strzelaniu, duszeniu i zamrażaniu swoich ofiar. Panie i panowie – przed wami Richard Kuklinski.

Don Jon

Zapomnijcie o Josephie Gordonie-Levitt, miłym chłopaku z „500 dni miłości”. Teraz to facet jednym spojrzeniem zaciągający dziewczyny do swojego łóżka. Zamienił Zooey Deschanel na Scarlett Johansson. Nie wzdycha już do tej jednej, jedynej, nowej pracownicy w biurze, ale chodzi z kolegami do klubów, pije piwo i głośno ocenia wygląd bawiących się tam dziewczyn. Nie schodzi poniżej pewnego poziomu – nie podrywa dziewczyn z oceną niższa niż 8.

Wilk z Wall Street: Chłopcy z giełdy

Pieniądze szczęścia nie dają – mawiają na ogół ci, którzy na niedobór gotówki nie cierpią. Jordan Belfort z pewnością by ich wszystkich wyśmiał, położył się na stosie dolarów u boku pięknej kobiety i na przeróżne sposoby wciągałby kokainę, zaznając pełni szczęścia. 

„Wilk z Wall Street” to film oparty na faktach. Prawdziwa historia Jordana Belforta, oszusta finansowego, który w krótkim czasie dorobił się fortuny, a dzięki niej prowadził iście dionizyjski styl życia. Liczy się hajs, koks, dziwki.

Kamerdyner: Serwuję współczucie

Eugene Allen służył w Białym Domu przez 34 lata. Był świadkiem zabójstwa Kennedy’ego, rodzącej się świadomości politycznej Afroamerykanów, działalności Martina Luthera Kinga, afery Watergate, a przy tym kompletnie nie interesował się polityką. Był, ale jakby go nie było – niewidoczny, cichy, na zapleczu, serwując kolejnym prezydentom Stanów Zjednoczonych kawę. Słyszał tajne narady, widział głowy państwa w chwilach triumfu i słabości. Doświadczył tylu wydarzeń, że jego historia to gotowy materiał na film.