NYC stories #2 - Muzyczny Nowy Jork

Jak wspomniałem w pierwszej części kurtularnego spojrzenia na Nowy Jork, lista piosenek, które w jakimś stopniu dotyczą amerykańskiej metropolii to ponad 1200 pozycji. Kilka z nich jednak wpisuje się mocniej w to miasto, niż inne, kilka z nich jest tak silnie związane z Nowym Jorkiem, że trzeba je wyróżnić.

Jak Nowy Jork wygląda w muzyce? Przyjrzyjmy się. A raczej przysłuchajmy! Oto dziesięć wybranych przeze mnie piosenek.

Alanis Morissette: Alanis słabogrająca

Alanis Morissette - Havoc and Bright Lights

RECENZJA

Alanis Morissette była jednym z najbardziej rozpoznawalnych głosów lat dziewięćdziesiątych. Każdy zna piosenkę o tym jak wielka to ironia, że pada akurat w dzień ślubu, dostajesz darmową przejażdżkę, gdy już zapłaciłeś i tak dalej.

Dziś Alanis Morissette jest dojrzałą kobietą, matką, która albumy nagrywa nadal, ale do poziomu swoich największych dokonań nie doskakuje. Nie wzmocni swojej pozycji również najnowszym albumem – Havoc and Bright Lights.

Nie zrozumcie mnie źle – Alanis nadal potrafi pisać niezłe piosenki, ale jako całość album nuży. Gdyby z Havoc and Bright Lights  wybrać najlepsze piosenki i stworzyć z tego EP-kę jako całość byłaby lepsza, niż płyta długogrająca. Płyta zadługogrająca.

Archive: I nie opuszczę cię aż do śmierci?

Archive - With us until you're dead

RECENZJA

Archive to obecnie jeden z najbardziej oryginalnych i „świeżych” zespołów. To jedna z niewielu grup, która potrafi łączyć w obrębie jednego utworu tak różne stylistyki – progresywny rock, trip-hop i muzykę symfoniczną. W Polsce znani głównie z największego hitu – ponad szesnastominutowego Again.

Choć skład zespołu robi wrażenie (w chwili obecnej doliczyć się można dwunastu osób), to głównymi mózgami zespołu jest dwóch muzyków – Darius Keeler i Danny Griffiths, którzy dobierają sobie współpracowników na kolejne płyty Archive.

Zniszczeni w Polityce

Niektórzy ludzie do wszystkiego mają tak luźne podejście jak hierarchowie kościelni do sprawy aborcji czy eutanazji. Tak bardzo potrafią się wyluzować, że oczekują po „Niezniszczalnych 2” wysokiego poziomu aktorstwa, fabuły, która porwie każdego i będzie miała milion zwrotów akcji i zaangażowania społecznego. Tak w skrócie.

(100) Niezniszczalni 2: Z zewnątrz muzeum, w środku liceum

 SETNY POST

Niezniszczalni 2

RECENZJA

Można recenzję „Niezniszczalnych 2” rozpocząć od wyliczenia ilości Złotych Malin dla aktorów, którzy pojawiają się w obsadzie. (dla Waszej wiadomości – Sylvester 8 wygranych + 20 nominacji, Jean Claude 1+1, Bruce 2+2, Arnold 8 nominacji) Można zacząć od tego, że średnia wieku tych panów wynosi ponad 57 i pół roku. (wynik mocno zaniżony przez Jasona Stathama i Jeta Li) Można też od tego, że ich bicepsy są większe niż głowy.

A można i od tego, że jak widać nadal kręci się filmy, na które panowie raczej pójdą z kolegami, niż z małżonkami. Filmy, które pozwalają wrócić nam do kina akcji lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, kiedy słowo „realizm” nie było jeszcze odkryte przez naukowców. 

Panowie się bawią. Wyciągają swoje największe pistolety, karabiny, noże, wyrzutnie rakiet, sypią czerstwymi żartami tak męskimi, że od samego ich słuchania rosną mięśnie i są tak napakowani testosteronem, że pewnie mogliby zaludnić Ziemię na nowo.

NYC stories #1 - Przewodnik kurtularny

"Misiek brnął w kierunku Times Square, a przynajmniej taką miał nadzieję. Był umówiony na spotkanie i nie chciał się spóźnić. Obudził się dostatecznie wcześnie, lecz przez dwie godziny z rozkoszną zgrozą włóczył się po Manhattanie, chcąc własną stopą dotknąć słynnych miejsc, które oglądał w filmach. Przebywał w Nowym Jorku od szesnastu godzin i już zaczynał odczuwać ochotę, by znaleźć się w jakimś miejscu, które n i e było sławne."

PJ Harvey: Co z tą Anglią?

PJ Harvey - Let England Shake

RECENZJA 

PJ Harvey to artystka za każdym razem pokazująca publiczności inną twarz – surowej buntowniczki, romantyczki opowiadającej o miłości, czy wreszcie – jak na Let England Shake historyczki.

Już na początku muszę powiedzieć, że Let England Shake to jedna z najlepszych płyt jakie ujrzały światło dzienne w 2011 roku. W wielu rankingach to właśnie ona była na pierwszym miejscu i trudno się temu dziwić.

Festiwal idiotów

 

Jako KURTULA postanowiłem nie angażować się w politykę, ale nie mogę nie zaangażować się w to, co od wczoraj (przedwczoraj?) przekazują nam media. Patriarcha Cyryl pierwszy raz odwiedza Polskę, co... daje okazję do wielkiego pojednania narodów polskiego i rosyjskiego. Że co?!

Persepolis: Nieprzyzwoite pragnienie normalności

Persepolis

RECENZJA

Wielu z nas zdaje się nie dostrzegać innego świata oprócz tego „wąskiego”, w którym sami funkcjonujemy. Owszem, oglądamy w telewizji relacje z najróżniejszych zakątków planety, poznajemy obyczaje ludzi mieszkających w miejscach oddalonych od nas o tysiące kilometrów. I choć możemy „nie znosić marnotrawienia jedzenia, gdy tymczasem miliony głodują w Afryce” jak Adaś Miauczyński w „Dniu świra”, to jednak swoją wizję świata ograniczamy do swojego miasta, kraju, Europy.

Dlatego dziwić, zaskakiwać, oburzać mogą nas filmy powstające w innych częściach globu, opowiadające o sprawach, które nam, Polakom, nie są szczególnie bliskie i dobrze znane. Bo z czym kojarzymy Iran? Wiemy, że leży obok Iraku, w którym stacjonują nasi żołnierze, że starają się wybudować bombę atomową, mogą być groźni, są muzułmanami, a na wakacje lepiej wybrać się w inne miejsce.

Mike Tyson współczesnym da Vincim

Znajdź 3 różnice

Siedzę sobie spokojnie przed telewizorem, oglądam serial „Hoży doktorzy”, a tu między jednym odcinkiem, a drugim widzę tańczącego Mike’a Tysona, zadowolonego z siebie, reklamującego napój energetyzujący. I tak przyszło mi do głowy, jakim prawdziwym człowiekiem renesansu, prawdziwą instytucją jest Mike.

Telewizja pseudopubliczna

...czyli jak TVP robi nas w (tu wstaw dowolne, mniej lub bardziej wulgarne słowo)

Telewizja publiczna istnieje po to, aby odróżniać się od telewizji komercyjnych. Mówi się o misji jaką taka telewizja powinna się kierować, o tym, że powinna edukować, dbać o różnorodność poglądów i... - no właśnie – emitować stosunkowo niewiele reklam.

Gacek, kicia i gruźlik

...czyli co mi się podobało w „Mroczny rycerz powstaje”. (uzupełnienie recenzji)

Uwaga – klikając na „czytaj dalej” zgadzasz się na przeczytanie kilogramów spojlerów.

My preciou$!

Nie jestem fanem „Władcy Pierścieni”. Cóż, taka ułomność – powiedzą niektórzy, inni natomiast skiną lekko głową uważając, żeby nikt dookoła tego nie zauważył – konspiracja jak w tajnym stowarzyszeniu. Nie jestem fanem i już. Nie bawi mnie oglądanie wdrapującego się boso na wulkan niziołka z owłosionymi stopami tylko po to, żeby wrzucić do środka biżuterię, zastanawiając się w międzyczasie „a może lepiej nie wrzucać?”.

Młodość, odwaga i niezłomność

Odważne działania mają to do siebie, że albo zapewniają sławę i uznanie, albo są przyczyną ośmieszenia lub bycia potępionym. Odważną (czy słuszną? Nie mnie to oceniać) decyzją było rozpoczęcie walk przeciwko hitlerowcom w Warszawie. Odwagą też musieli się wykazać chłopaki z Płocka, aby o Powstaniu nagrać płytę.